Is dit het veelbelovende begin van een serie?

Al sinds haar achtste hield Samantha Stroombergen zich graag bezig met het vertellen van verhalen. Omdat ze iets met schrijven wilde doen, studeerde ze Nederlandse taal en cultuur en ook Journalistiek en nieuwe media. In 1998 deed ze mee aan een schrijfwedstrijd van de kinderzender FoxKids en daarmee verdiende ze met haar verhaal over een vampierschool een plekje in Voor kinderen, door kinderen, een bundel die destijds door Bruna werd verkocht. In 2018 schreef ze haar eerste ‘echte’ boek, de thriller De witte kamer.

Rechercheur Léon Coeur, geschorst in verband met een schietincident, leest een twitterbericht waarin iemand meldt een dode man te hebben gevonden. Het zwaar toegetakelde lichaam blijkt in een park in Leiden te liggen en in de buik is het cijfer vijf gekerfd. Officieel mag Léon zich niet met deze zaak bemoeien, maar hij ziet het als een kans zich te rehabiliteren en om te bewijzen dat men niet zonder hem kan. Omdat hij hulp nodig heeft, schakelt hij zijn nicht Hanna, die criminologie studeert, in. Samen gaan ze op onderzoek uit en komen erachter dat de dode, een bekend journalist, gemarteld is en dat deze techniek uit het Midden-Oosten komt. Hebben de moord en een terroristische aanslag op de Dam, eerder dat jaar, met elkaar te maken?

De witte kamer begint met een redelijk heftige en sterke proloog die, hoewel te hopen is van niet, in principe ook maar zo in de werkelijke wereld plaats zou kunnen vinden. Deze relatief korte uiteenzetting laat de lezer de angst en wanhoop bij de omstanders voelen en meebeleven. Na deze introductie begint het werkelijke verhaal dat vanuit het perspectief van de twee belangrijkste personages, Hanna en Léon, verteld wordt. Beide verhaallijnen worden af en toe onderbroken door het chronologische verhaal van de vermoorde journalist en begint drie maanden eerder dan het heden. Dit zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt, omdat er toch wel wat vragen naar boven komen.

De schrijfstijl van Stroombergen is toegankelijk en vlot en daardoor leest het boek erg prettig. Daarbij weet ze het verhaal ook beeldend te beschrijven. De lezer is er daardoor meer bij betrokken, maar misschien komt dat ook omdat je de indruk kunt krijgen dat het verhaal op een aantal actuele gebeurtenissen is geïnspireerd. Door deze benaderwijze komt het over het algemeen realistisch over. Desondanks waren er ook wel enkele situaties die onwerkelijk zijn. Naarmate de ontknoping nadert, neemt het lichte spanningsveld wat meer toe en komen enkele verrassende plotwendingen voor. Het is de auteur echter niet gelukt om een aantal thrillerclichés te vermijden. Voor het verhaal is dat niet storend, maar opvallen doet het wel.

Omdat het aantal personages beperkt blijft, is het altijd overzichtelijk. Die van Hanna en Léon worden, vooral door een enkele flashback, het meest uitgewerkt. Ondanks dat dit voor wat verdieping zorgt, blijven er rondom deze twee nog wel wat vragen over die in dit boek niet beantwoord worden. Een andere verdieping staat op naam van Khalila. Wat haar overkomen is, is enigszins aangrijpend en maakt het verhaal volledig. Ook de ontknoping, die een beetje was te voorzien, laat nog wel wat vragen onbeantwoord. Zet de auteur de deur op een kier voor een volgend boek met Hanna en Léon als terugkerende personages? Ze zijn er interessant genoeg voor. Als dat zo is, is De witte kamer in ieder geval een veelbelovend begin.