Lezersrecensie
Pakkend van de eerste tot en met de laatste letter
Tove Alsterdal begon in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw met schrijven. Aanvankelijk drama voor de toneelgroep Teater Scratch, maar later ook voor radio en opera. Eind 2009 verscheen thrillerdebuut Vrouwen op het strand, dat drie jaar later een Nederlandse vertaling kreeg. Het stille graf is haar in 2013 uitgegeven tweede thriller.
In een klein Noord-Zweeds dorpje dicht bij Finland wordt de als kluizenaar levende Lars-Erik Svanberg in zijn afgelegen boerderij met een bijl doodgeslagen. Ongeveer tegelijkertijd keert Katrine Hedstrand, die als journalist in Londen heeft gewerkt, naar Zweden terug om het vervuilde huis van haar dementerende moeder schoon te maken. Ze vindt daar een brief van een makelaar. Een onbekende biedt een ongekend hoog bedrag op een huis dat nog op naam van haar moeder staat. Katrine besluit op onderzoek uit te gaan en stuit daarbij op een aantal verborgen gehouden geheimen. Ze ontdekt steeds meer over haar familie en komt er ook achter wie de moordenaar van Lars-Erik is.
Het stille graf heeft een grote en een aanzienlijk kleinere verhaallijn. Het belangrijkste en meest omvattende is die van Katrine. Het verhaal dat minder aandacht krijgt, maar zeker niet onbelangrijk is, is dat van de Russische maffia. Aanvankelijk vraag je je af wat dit met Katrine te maken heeft, maar hoe verder je in het verhaal komt, des te duidelijker wordt het verband met deze criminele organisatie en in het bijzonder de man waar de meeste aandacht naar uitgaat.
Hoewel het boek het niet van de snelheid moet hebben, is het van begin tot eind bijzonder boeiend. Het verhaal intrigeert en komt bijzonder realistisch over. Dat laatste is ook niet zo verwonderlijk, want het boek, en dat geeft Tove Alsterdal in haar woord van dank aan, doet denken aan een levenslot dat werkelijk in haar familie heeft plaatsgevonden. Dat Alsterdal daarnaast in haar boek ook refereert naar een aantal personen die echt geleefd hebben en ook waar gebeurde situaties in het verhaal heeft verwerkt, is een pré en verhoogt de geloofwaardigheid.
De spanning in het boek is zeker niet zinderend, maar broedt onderhuis wel degelijk. Het derde en laatste deel bevat wel meer spannende passages dan de twee delen daarvoor. De uiteindelijke ontknoping is redelijk onverwacht, ondanks dat in feite wel te voorzien was wie verantwoordelijk is voor de moord op Lars-Erik.
Op de cover van het boek wordt vermeld dat het boek een literaire thriller is. Literair is het boek zeker, want Alsterdal hanteert een mooie schrijfstijl met vaak prachtig taalgebruik. Een thriller is het echter zeker niet. Het stille graf is eerder een spannende roman. Maar dan wel een die je pakt. Van de eerste tot en met de laatste letter.
In een klein Noord-Zweeds dorpje dicht bij Finland wordt de als kluizenaar levende Lars-Erik Svanberg in zijn afgelegen boerderij met een bijl doodgeslagen. Ongeveer tegelijkertijd keert Katrine Hedstrand, die als journalist in Londen heeft gewerkt, naar Zweden terug om het vervuilde huis van haar dementerende moeder schoon te maken. Ze vindt daar een brief van een makelaar. Een onbekende biedt een ongekend hoog bedrag op een huis dat nog op naam van haar moeder staat. Katrine besluit op onderzoek uit te gaan en stuit daarbij op een aantal verborgen gehouden geheimen. Ze ontdekt steeds meer over haar familie en komt er ook achter wie de moordenaar van Lars-Erik is.
Het stille graf heeft een grote en een aanzienlijk kleinere verhaallijn. Het belangrijkste en meest omvattende is die van Katrine. Het verhaal dat minder aandacht krijgt, maar zeker niet onbelangrijk is, is dat van de Russische maffia. Aanvankelijk vraag je je af wat dit met Katrine te maken heeft, maar hoe verder je in het verhaal komt, des te duidelijker wordt het verband met deze criminele organisatie en in het bijzonder de man waar de meeste aandacht naar uitgaat.
Hoewel het boek het niet van de snelheid moet hebben, is het van begin tot eind bijzonder boeiend. Het verhaal intrigeert en komt bijzonder realistisch over. Dat laatste is ook niet zo verwonderlijk, want het boek, en dat geeft Tove Alsterdal in haar woord van dank aan, doet denken aan een levenslot dat werkelijk in haar familie heeft plaatsgevonden. Dat Alsterdal daarnaast in haar boek ook refereert naar een aantal personen die echt geleefd hebben en ook waar gebeurde situaties in het verhaal heeft verwerkt, is een pré en verhoogt de geloofwaardigheid.
De spanning in het boek is zeker niet zinderend, maar broedt onderhuis wel degelijk. Het derde en laatste deel bevat wel meer spannende passages dan de twee delen daarvoor. De uiteindelijke ontknoping is redelijk onverwacht, ondanks dat in feite wel te voorzien was wie verantwoordelijk is voor de moord op Lars-Erik.
Op de cover van het boek wordt vermeld dat het boek een literaire thriller is. Literair is het boek zeker, want Alsterdal hanteert een mooie schrijfstijl met vaak prachtig taalgebruik. Een thriller is het echter zeker niet. Het stille graf is eerder een spannende roman. Maar dan wel een die je pakt. Van de eerste tot en met de laatste letter.
1
Reageer op deze recensie
