Niet snel, wel sterk

Een van de meest bekende en gelouterde Zweedse schrijvers is Håkan Nesser. Zijn werk wordt inmiddels in meer dan vijftien landen uitgegeven en hij heeft ook een aantal prijzen gewonnen. Nesser is niet altijd auteur geweest, tot 1998 was hij leraar, terwijl hij toen ook al een aantal boeken schreef. Zijn eerste boek, dat in 1988 verscheen, is Koreografen. Vanaf 1993 creëerde hij het personage Van Veeteren. Van deze commissaris zijn tien delen uitgebracht, en voor het eerste deel, Het grofmazige net, won Nesser de prijs voor het beste debuut van de Svenska Deckarakademien. Zijn opvolger, Het vierde offer, deed er niet voor onder en won een jaar later, in 1994, de prijs voor de beste Zweedse misdaadroman.

De vakantie van commissaris Van Veeteren is bijna voorbij als hem gevraagd wordt om de politie van de kustplaats Kaalbringen te assisteren. In een bos is het onthoofde lichaam van makelaar Ernst Simmel gevonden en de moord heeft overeenkomsten met de moord op de verslaafde en voormalig gevangene Heinz Eggers. Deze moord heeft een aantal maanden eerder heeft plaatsgevonden. Terwijl het onderzoek loopt wordt een derde man de arts Maurice Rühme, op identieke wijze vermoord. Omdat het moordwapen, een bijl, in het lichaam is achtergelaten, lijkt dit de laatste moord te zijn. Het onderzoek lijkt vast te lopen omdat iedere aanwijzing ontbreekt. Totdat inspecteur Beate Moerk een verband tussen de drie moorden ontdekt. Niet veel later is ze spoorloos verdwenen.

Het verhaal, dat zich afspeelt in de periode 31 augustus tot en met 2 oktober, is verdeeld in een aantal tijdvakken. Binnen die tijdvakken worden de hoofdstukken waarin het onderzoek plaatsvindt afgewisseld met een paar korte vanuit het perspectief van de moordenaar. En juist deze hoofdstukken zorgen ervoor dat je nieuwsgierig wordt. Want wat is er in het verleden gebeurd dat de moordenaar beweegt een zo gruwelijke daad uit te voeren?

Zowel deze, als de andere hoofdstukken, blinken niet uit in snelheid en spanning. Daar moet het boek het ook niet van hebben. De echt sterke punten van het boek zijn de scherpe dialogen die realistisch zijn en op sommige momenten ook humor bevatten. Net als in zijn andere boeken, kenmerkt Het vierde offer zich ook door de verzorgde schrijfstijl van Nesser. Aan alles is te merken dat hij een perfectionist is en het uiterste van zichzelf verwacht.

Omdat dit boek de tweede in de Van Veeteren-reeks is, wordt zijn personage niet erg uitgediept. Dat wil niet zeggen dat de lezer niets over hem te weten komt, maar om wat meer van zijn achtergrond te weten te komen, is het handig om bij het eerste van de serie te beginnen. Toch is dit boek heel goed afzonderlijk van de andere te lezen. Het verhaal staat op zichzelf, wordt er hoegenaamd niet naar het eerste verwezen en zijn de personages stuk voor stuk sterk neergezet.

Nesser probeert, naarmate de ontknoping naderbij komt, wel wat spanning te creëren, maar slaagt daar niet zo in. Het is ruim voor het eind zo goed als duidelijk in welke hoek de moordenaar gezocht moet worden. Vooral als Moerk verdwenen is, door de moordenaar ontvoerd blijkt te zijn en niet door blijkt te hebben wie het is. Een kleine misser die mogelijk te wijten is aan het feit dat dit nog maar het derde boek van de auteur was. Ondanks dit is Het vierde offer absoluut de moeite waard en is dan al duidelijk dat Van Veeteren een sterk personage is.