'In de schaduw' kan niet overtuigen

De korte periode dat Shelley Burr onlinefora las die gewijd waren aan het oplossen van onopgeloste moorden bracht haar op het idee om een thriller te schrijven waarin dit thema naar voren komt. Op 1 januari 2018 ging ze aan de slag en ruim vier jaar later werd Wake in Australië gepubliceerd. In 2019 won ze met deze debuutthriller de CWA Debut Dagger en het kwam tevens op een aantal shortlists terecht. Het boek verscheen begin 2023 in het Nederlands, is vertaald door Ralph van der Aa en kreeg als titel In de schaduw.

Zonder maar een spoor achter te laten, verdween negentien jaar geleden Mina McCreery’s tweelingzus Evelyn. Dit zorgde destijds voor een enorme ophef, maar ondanks de één miljoen dollar beloning, is de zaak verworden tot een cold case waar niemand meer aandacht aan besteedt. Privédetective Lane Holland stelt Mina voor dat hij de verdwijning opnieuw onderzoekt. Hoewel ze hier aanvankelijk niet op ingaat, krijgt de detective alsnog haar toestemming. Wat hij haar niet vertelt, is dat hij zijn eigen redenen heeft om zich in de vermissing te verdiepen.

In de schaduw heeft twee gezichten. Aan de ene kant is het een beetje dertien in een dozijn, want elementen als vermissing en verborgen geheimen komen namelijk veel vaker in thrillers voor. Er is echter ook een keerzijde waardoor de insteek net even iets anders is. De reden waarom Holland zich voor de vermissing van Evelyn McCreery interesseert, is er een van. Ook het onlineforum MyMurder – een aantal hoofdstukken begint met een paar korte chatfragmenten uit dit fictieve forum – is daar een goed voorbeeld van. De auteur haalt hier overigens te weinig uit, want deze interactieve dialogen blijven zo goed als onderbelicht. Evenmin uniek is dat het verhaal zich afspeelt in een zo goed als desolate omgeving, maar in tegenstelling tot de andere elementen komt dit de plot juist wel ten goede, vooral omdat hiermee de enorme weidsheid van Australië treffend in beeld gebracht wordt.

Het verhaal verloopt tergend traag, waardoor de lezer de indruk krijgt dat het onderzoek waar Holland mee bezig is absoluut niet opschiet. Daar zit een kleine kern van waarheid in, want de privédetective maakt stapsgewijze vorderingen, maar omdat de auteur onopvallende sprongen in de tijd maakt, merk je hier praktisch niets van. Een miniem aantal plotwendingen heeft tot gevolg dat de spanning ondermaats is. De auteur lijkt zich voornamelijk te richten op de ontwikkeling van de belangrijkste personages en het achterhouden van informatie door degenen die zowel in het heden als het verleden ondervraagd zijn. Burr beschrijft dit alles zeer gedetailleerd en haalt daarbij dingen aan die voor de plot volstrekt irrelevant zijn.

Over het algemeen is de schrijfstijl redelijk toegankelijk, maar het echte gevoel om bij zowel het verhaal als de personages betrokken te zijn komt niet over. Het is allemaal te klinisch en de karakters roepen herhaaldelijk wat irritatie op omdat ze zelf nogal snel geïrriteerd raken, terwijl dit in feite helemaal niet nodig is. Ofschoon de opbouw van de plot overwegend goed is, gaat de auteur er soms van uit dat de lezer meer weet dan werkelijk het geval is. Die paar momenten zijn enigszins verwarrend en wekken tevens de indruk dat Burr de technische kneepjes van het vak nog niet helemaal onder de knie heeft. Enkele inconsequenties in het verhaal lijken dit te bevestigen. Het is merkwaardig dat het regelmatig gebruikte Engelse woord coroner niet in het Nederlands vertaald is, lijkschouwer is immers een uitstekend alternatief.

Alles bij elkaar genomen kan In de schaduw niet overtuigen en is dit met complimenten overladen debuut bij lange na niet de pageturner die het pretendeert te zijn.