Lezersrecensie
Matige uitvoering van goed idee
Tijdens haar jeugd verslond Amina Laffet boeken over verre landen en fantasiewerelden en op dat moment wist ze ook dat ze zelf wilde gaan schrijven. Door haar gedachten op papier te zetten reist ze namelijk af naar die werelden waarover ze altijd gelezen heeft. Een van de manuscripten die ze schreef, is uiteindelijk onder de titel Zwarte vijvers in oktober 2020 in boekvorm verschenen. Deze Young Adult, die een maatschappijkritische insteek heeft, werd door de lezers meteen goed ontvangen. Naast auteur is ze tevens copywriter en jobcoach.
Het is 2032 en de wijk Zwarte Vijvers in Dombergen wordt vanwege aanhoudende onlusten tot no-go zone uitgeroepen. Dit betekent dat het hulpdiensten verboden is zich in de wijk te begeven. Op een dag vindt er een schietpartij plaats tussen twee rivaliserende bendeleden. Daarbij wordt de dertienjarige en onschuldige Rashid door een afgezwaaide kogel geraakt. Hij mag echter niet geholpen worden. Zal hij het redden? Tegelijkertijd heeft de zestienjarige activiste Tamara een demonstratie georganiseerd met als doel om tegen de omstreden wet te protesteren. Deze betoging, waar YouTube-influencer Nikkie bij aanwezig is, loopt al snel uit de hand en er ontstaat een onhoudbare situatie.
Het dagelijkse leven, wat ze hoort en wat ze ziet, is voor Laffet de inspiratiebron voor het schrijven van haar verhalen. Problemen als discriminatie van bepaalde groepen en de vooroordelen die tegen hen bestaan, worden in Zwarte Vijvers aan de kaak gesteld. Kwesties die al jarenlang spelen en die er ook nog wel een hele tijd zullen zijn. Dat toekomstbeeld zal er daarom zo goed als zeker de reden van zijn dat de auteur het verhaal in 2032 laat afspelen. Om aan te tonen dat er ten opzichte van het heden (2021) niets veranderd is. Sterker zelfs, het kan over een jaar of tien alleen nog maar erger worden. Vooral wanneer de overheid besluit, want dat is wat er in haar debuut gebeurt, om bepaalde wijken tot verboden gebied te verklaren, de bewoners als het ware aan hun lot over laten.
Zwarte Vijvers, dat uit korte hoofdstukken, vlogverslagen en nieuwsberichten bestaat, wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, waarbij veel identieke voorvallen door diverse ogen worden gezien en daardoor een net iets andere insteek hebben. Aan sommige hoofdstukken gaat een epigraaf vooraf, die bestaat uit een zin, een citaat of een iets uitgebreider fragment, en kunnen beschouwd worden als een soort inleiding op het volgende hoofdstuk. Aanvankelijk lijkt het dat het verhaal niet veel structuur heeft, maar dat is alleen maar schijn. Nadat de meeste personages zijn geïntroduceerd, komt er heel snel lijn in en lopen de verhaallijnen redelijk vloeiend in elkaar over.
De personages worden overigens niet uitvoerig uitgewerkt, de auteur wil voornamelijk laten zien wat de effecten kunnen zijn van zinloos geweld, maar ook van impopulaire overheidsmaatregelen. Dat sommige situaties escaleren is een feit, daar is niet altijd veel voor nodig. Bij Laffet gebeurt er echter wel bijzonder veel, het verhaal speelt zich op één dag af en alles wat kan gebeuren, gebeurt. Door deze overdaad aan voorvallen grenst het verhaal aan het onwaarschijnlijke. Natuurlijk, in een gettobuurt of achterstandswijk is de kans op het ontstaan van schermutselingen en onlusten groter, dat is een realistisch gegeven, maar in Zwarte Vijvers vindt er te veel plaats in een te korte periode. Wat eveneens opvallend is, is dat twee bendeleden aan het eind van het verhaal hun niet al te vriendelijke confrontatie wel heel gemakkelijk en zonder toestanden beëindigen.
Het idee achter Zwarte Vijvers is goed, je moet er immers niet aan denken dat een overheid besluit bepaalde wijken als no-go zone te bombarderen. De uitvoering is echter wat minder, ondanks dat het verhaal zich in een behoorlijk tempo afspeelt en toegankelijk geschreven is. Laffet had er beter aan gedaan meer te doseren, dus minder laten gebeuren, maar wat er aan de hand is meer uitdiepen. Het verhaal was dan een stuk beter geweest.
Het is 2032 en de wijk Zwarte Vijvers in Dombergen wordt vanwege aanhoudende onlusten tot no-go zone uitgeroepen. Dit betekent dat het hulpdiensten verboden is zich in de wijk te begeven. Op een dag vindt er een schietpartij plaats tussen twee rivaliserende bendeleden. Daarbij wordt de dertienjarige en onschuldige Rashid door een afgezwaaide kogel geraakt. Hij mag echter niet geholpen worden. Zal hij het redden? Tegelijkertijd heeft de zestienjarige activiste Tamara een demonstratie georganiseerd met als doel om tegen de omstreden wet te protesteren. Deze betoging, waar YouTube-influencer Nikkie bij aanwezig is, loopt al snel uit de hand en er ontstaat een onhoudbare situatie.
Het dagelijkse leven, wat ze hoort en wat ze ziet, is voor Laffet de inspiratiebron voor het schrijven van haar verhalen. Problemen als discriminatie van bepaalde groepen en de vooroordelen die tegen hen bestaan, worden in Zwarte Vijvers aan de kaak gesteld. Kwesties die al jarenlang spelen en die er ook nog wel een hele tijd zullen zijn. Dat toekomstbeeld zal er daarom zo goed als zeker de reden van zijn dat de auteur het verhaal in 2032 laat afspelen. Om aan te tonen dat er ten opzichte van het heden (2021) niets veranderd is. Sterker zelfs, het kan over een jaar of tien alleen nog maar erger worden. Vooral wanneer de overheid besluit, want dat is wat er in haar debuut gebeurt, om bepaalde wijken tot verboden gebied te verklaren, de bewoners als het ware aan hun lot over laten.
Zwarte Vijvers, dat uit korte hoofdstukken, vlogverslagen en nieuwsberichten bestaat, wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, waarbij veel identieke voorvallen door diverse ogen worden gezien en daardoor een net iets andere insteek hebben. Aan sommige hoofdstukken gaat een epigraaf vooraf, die bestaat uit een zin, een citaat of een iets uitgebreider fragment, en kunnen beschouwd worden als een soort inleiding op het volgende hoofdstuk. Aanvankelijk lijkt het dat het verhaal niet veel structuur heeft, maar dat is alleen maar schijn. Nadat de meeste personages zijn geïntroduceerd, komt er heel snel lijn in en lopen de verhaallijnen redelijk vloeiend in elkaar over.
De personages worden overigens niet uitvoerig uitgewerkt, de auteur wil voornamelijk laten zien wat de effecten kunnen zijn van zinloos geweld, maar ook van impopulaire overheidsmaatregelen. Dat sommige situaties escaleren is een feit, daar is niet altijd veel voor nodig. Bij Laffet gebeurt er echter wel bijzonder veel, het verhaal speelt zich op één dag af en alles wat kan gebeuren, gebeurt. Door deze overdaad aan voorvallen grenst het verhaal aan het onwaarschijnlijke. Natuurlijk, in een gettobuurt of achterstandswijk is de kans op het ontstaan van schermutselingen en onlusten groter, dat is een realistisch gegeven, maar in Zwarte Vijvers vindt er te veel plaats in een te korte periode. Wat eveneens opvallend is, is dat twee bendeleden aan het eind van het verhaal hun niet al te vriendelijke confrontatie wel heel gemakkelijk en zonder toestanden beëindigen.
Het idee achter Zwarte Vijvers is goed, je moet er immers niet aan denken dat een overheid besluit bepaalde wijken als no-go zone te bombarderen. De uitvoering is echter wat minder, ondanks dat het verhaal zich in een behoorlijk tempo afspeelt en toegankelijk geschreven is. Laffet had er beter aan gedaan meer te doseren, dus minder laten gebeuren, maar wat er aan de hand is meer uitdiepen. Het verhaal was dan een stuk beter geweest.
1
Reageer op deze recensie
