Een klassieker die me niet kon bekoren

Willem Frederik Hermans’ De donkere kamer van Damokles wordt vaak geroemd als een hoogtepunt van de naoorlogse Nederlandse literatuur. Zijn sobere maar krachtige stijl weet zeker indruk te maken, en ik begrijp waarom het boek in literaire kringen zo gewaardeerd wordt. Toch kon het mij persoonlijk niet overtuigen.
Hoewel het uitgangspunt intrigerend is en de thematiek van twijfel, identiteit en werkelijkheid sterk uitgewerkt wordt, vond ik de psychologische spanning niet beklijvend. Thrillers zijn niet mijn genre, en de nadruk op de innerlijke verwarring van hoofdpersoon Osewoudt raakte mij niet. Integendeel, het grote aantal personages en plotlijnen werkte eerder vervreemdend dan meeslepend.
De schrijfstijl is wat mij betreft het sterkste element van het boek: strak, helder, zonder poespas. Maar ondanks die literaire kracht bleef ik als lezer op afstand. Ik geef het boek daarom 2 van de 5 sterren – met erkenning voor het vakmanschap, maar zonder persoonlijke bewondering.