Een meeslepende roman over littekens die niet verdwijnen

Kris Van Steenberge levert met Woesten een indrukwekkend debuut af dat zowel stil maakt als onder de huid kruipt. De roman is meer dan een historisch familiedrama; het is een ontluisterende inkijk in de duistere kant van menselijke relaties, vooroordelen en onvervulde verlangens.
Van bij de eerste pagina's wordt ik als lezer het Vlaamse dorpsleven van rond 1900 ingetrokken, met zijn benepen normen, harde oordelen en sluimerende tragiek. De opbouw in verschillende perspectieven — vooral dat van de moeder Elisabeth en van Nameloos, de mismaakte zoon — zorgt voor een gelaagd verhaal dat zich langzaam maar onontkoombaar ontvouwt. Elk personage draagt een eigen waarheid, en Van Steenberge slaagt erin om die stemmen subtiel maar krachtig neer te zetten.
Wat Woesten voor mij zo bijzonder maakt, is de stille intensiteit. Geen grote woorden, maar trefzekere zinnen die blijven hangen. De thematiek van schoonheid versus vervorming — uiterlijk én innerlijk — loopt als een onderstroom door het verhaal. De Eerste Wereldoorlog fungeert niet als historisch decorstuk, maar als katalysator die de broze menselijke verhoudingen nog verder onder druk zet.
Van Steenberge toont zich een meester in sfeer en suggestie. Hij weet perfect hoe hij spanning opbouwt zonder te vervallen in clichés. Ondanks het zware thema blijft de toon beheerst, wat de tragiek des te schrijnender maakt. Woesten is een roman die ik niet snel zal vergeten — niet alleen om het verhaal, maar vooral om de vragen die het oproept over identiteit, aanvaarding en de wreedheid die soms in stilte gebeurt.
Kortom: een beklijvend, eerlijk en prachtig geschreven boek dat zijn vijf sterren meer dan verdient.