de schaduw van de waarheid

De vrouw die met vuur speelde was voor mij net zo meeslepend als het eerste deel van de Millennium-trilogie. Vanaf de eerste pagina zat ik er weer helemaal in – die beklemmende sfeer, de dreiging onder het oppervlak, en natuurlijk Lisbeth Salander, die met haar compromisloze houding en vlijmscherpe geest opnieuw indruk maakte.

Wat dit tweede deel zo aangrijpend maakt, is de manier waarop Lisbeths verleden wordt blootgelegd. De figuren van Zala en Robert Niedermann, haar kille, meedogenloze tegenspeler, werpen een genadeloos licht op het trauma dat haar gevormd heeft. Dat zij haar verleden niet alleen onder ogen moet zien, maar er ook actief tegen in verzet komt, raakte me diep.

Zelf ben ik opgegroeid met het gevoel een buitenstaander te zijn, en in Lisbeth herken ik die strijd – het zwijgen, het overleven, het langzaam opbouwen van kracht. Maar waar ik mij soms onzichtbaar maakte, gaat zij recht op het gevaar af.

Toch moet ik zeggen dat het boek af en toe werd overschaduwd door het grote aantal bijpersonages. Journalisten, politiefunctionarissen, hackers – ze spelen allemaal hun rol, maar namen voor mijn gevoel soms te veel ruimte in. Daardoor raakte de focus soms wat versnipperd, en moest ik me extra inspannen om bij de kern van het verhaal te blijven.

Ik geef dit boek vier van de vijf sterren. Niet omdat het minder spannend is dan het eerste deel – integendeel – maar omdat het hier en daar wat cleaner had gemogen. Desondanks bleef het me tot de laatste bladzijde vasthouden. Lisbeths strijd met Zala en Niedermann is niet alleen persoonlijk, maar ook symbolisch: een gevecht tegen oude structuren, tegen onrecht, tegen een systeem dat liever wegkijkt dan beschermt