tussen twee werelden

Toen ik Wees onzichtbaar van Murat Isik las, voelde het alsof ik terug werd gezogen in de jaren tachtig en vroege jaren negentig. Alles – van de beklemmende sfeer in de Bijlmer tot de subtiele spanningen in het gezin en de zoektocht naar houvast – klonk me bekend in de oren. Ik was zelf zo oud als de protagonist toen ik als vreemdeling in een voor mij vreemd land mijn plek probeerde te vinden.
Wat Isik zo raak doet, is niet alleen het schetsen van de fysieke omgeving, maar ook de innerlijke wereld van een adolecent dat leert te overleven door zich klein te maken, stil te houden – onzichtbaar te zijn. Het bracht herinneringen boven aan klaslokalen waar ik mijn mond hield, aan ssaie woonblokken , aan de schaamte én de hoop die door mijn jeugd heen slingerden.
Het boek raakte me op een bijzondere manier. Niet omdat het mijn verhaal letterlijk vertelde, maar omdat het mijn gevoelens verwoordde – die vervreemding, dat onbegrip, en uiteindelijk toch die stille kracht om jezelf te hervinden. Wees onzichtbaar is meer dan een roman; het is een spiegel voor wie opgroeide in de marge, maar nooit ophield met dromen.