You've gotta love Nate!

Na de dood van haar vader vertrekt Lize naar Frankrijk. Op de camping die Per, een oude vriend van haar vader runt, gaat ze deze zomer een paar maanden werken. Weg uit Nederland, weg van haar etterige broer en weg van haar ex Wouter die ze liever nooit meer onder ogen komt. Op zoek naar een nieuwe relatie is ze allerminst en het is dan ook hoogst verwarrend als zowel Jelle, de zoon van campingeigenaar Per, als Nate, de sportinstructeur van de camping, met hun knappe verschijning direct wat bij haar losmaken.

Het haantjesgedrag van de twee knappe mannen staat Lize echter helemaal niet aan. Ze maakt hen duidelijk dat zij geen speeltje is waar zij om kunnen vechten, waarna ze met de beide mannen een vriendschap aangaat. Maar toch is haar interesse in Nate groter dan ze zelf zou willen en moet ze zich constant bedwingen om hem niet aan te raken of dichter in zijn buurt te komen dan goed voor haar is. Dat het wederzijds is, maakt de groeiende spanning tussen Nate en haar wel duidelijk.

Zelfs als Lize langzaam durft toe te geven aan haar verlangen, blijft Nate afstandelijk. Niet in de letterlijke zin van het woord, want hij kan niet van haar afblijven en leert haar hoe het is om spetterende seks te hebben met een man. Hij verklaart haar exen voor gek dat ze stuk voor stuk beweerden dat Lize niet goed was in bed en behandelt haar met veel adoratie en geduld. Toch heeft hij een onzichtbaar muurtje om zich opgetrokken dat moeilijk te doorbreken is. Hij rept met geen woord over zijn verleden en als Lize net de verkeerde vraag stelt, klapt hij elke keer opnieuw dicht. Hoe verliefd kun je worden op iemand, die het slechts toelaat dat je hem oppervlakkig mag leren kennen?

Al vrij snel nadat ik was begonnen met lezen in Baguette met jam voor twee, had ik in de gaten dat ik met dit boek een prachtig staaltje feelgood in handen had. Het verhaal greep me en liet me niet meer los. Eenmaal begonnen met lezen, keek ik de hele dag uit naar het volgende moment waarop ik het boek weer op kon pakken. Gelukkig hadden we vanwege de carnaval een lang weekend en kon ik dus lekker veel lezen. Zo racete ik in een krappe drie dagen door dit prachtige boek heen. En wat heb ik ervan genoten!

Lize is een fijne hoofdpersoon. Ze is heel realistisch beschreven, heeft levensechte onzekerheden maar laat ook niet zomaar over zich heenlopen. Op de juiste momenten heeft ze haar woordje klaar, wat zorgt voor leuke situaties. Nate doet absoluut niet voor haar onder. Hij is een oersexy man met een afgetraind lijf en een heel groot hart. De liefde waarmee hij spreekt over zijn zussen, de vastberadenheid waarmee hij het opneemt voor de verstandelijk beperkte Guillaume en het geduld en begrip waarmee hij Lize behandelt, maken hem tot een ware droomman. Toch heeft hij ook een mysterieuze kant. Dat hij bagage meedraagt vanuit zijn verleden, wordt al snel duidelijk. Maar als lezer wordt je lange tijd in spanning gehouden over wat dit dan precies is.

Het boek heeft een hele fijne opbouw. Eerst is er de ongemakkelijke ontmoeting en het misverstand waardoor Lize en Nate niet bepaald op goede voet beginnen. Direct is er al de lichamelijke aantrekkingskracht die bij elke ontmoeting groeit. Als blijkt dat die wederzijds is, maar Lize heel duidelijk maakt dat ze absoluut niet op zoek is naar een relatie is er een fijn spel van aantrekken en afstoten dat zo goed beschreven is dat je soms met frustratie zit te lezen: ben nu toch allebei eens niet zo koppig en ga ervoor. En als ze dan halverwege het boek eindelijk die sprong in het diepe durven te nemen, ontdek je dat het slechts het begin is. Alle bagage die de twee in een onzichtbare rugzak vanuit Nederland hebben meegenomen naar de Franse camping, maakt het heel moeilijk om het gevonden geluk te laten voortleven. Waardoor je in spanning en met ingehouden adem doorleest naar het einde van het boek om te ontdekken wát dan toch die bagage precies is en of de liefde sterk genoeg is.

De schrijfstijl van Wendy Brokers is prettig, maar hier en daar zijn de beschrijvingen wat uitgebreid, wat de vaart soms een beetje uit het verhaal haalde. En zelfs dat kan ik niet helemaal als kritiek bestempelen, omdat ik ook bewondering had voor de creatieve en mooie woordkeuzes. Ik denk dat ik het het beste kan beschrijven doordat de spanningsboog zó strak stond, dat ik gewoon door wilde met het verhaal. Ik wilde heel snel ontdekken hoe het verhaal verder zou gaan en werd daarbij soms een beetje opgehouden door het (mooie) taalgebruik.

En precies als je dan denkt dat je alle antwoorden gevonden hebt en eindelijk weer de rust hebt teruggevonden om iets anders te doen dan lezen, realiseer je je dat het slechts het eerste deel van een drieluik is. En na het lezen van de flaptekst van Leven met een Leugen, begint dat boek al net zo hard mijn naam te roepen.