Lezersrecensie
Een verhaal over snobisme, eigendunk en een poging tot oprechtheid
Ik las De herinnerde soldaat van Anjet Daanje. Het boek maakte een onuitwisbare indruk op me, dus ik wilde meer van haar lezen. Gezel in marmer is geschreven in een vergelijkbare stijl: Daanje schrijft traag met veel dialogen doorspekt met introspectieve opmerkingen. Daar hou ik van.
Gezel in marmer is een soort vingeroefening voor De herinnerde soldaat waar de schrijfster veel meer diepgang laat zien en de dialogen en introspecties veel verder zijn uitgewerkt. Benieuwd hoe Daanjes schrijfstijl en inhoudelijke verhaal zich verder ontwikkelt in Het lied van ooievaar en dromedaris.
Maar goed, nu dus Gezel in marmer. Een verhaal over beeldhouwers en steenhouwers. Daanje eigen heeft ze veel voorwerk gedaan, wat het boek tot een leerzame exercitie maakt. We maken kennis met materialen, gereedschappen, technieken en taakverdeling tussen de ontwerper, die men dan beeldhouwer noemt en de uitvoerder, die steenhouwer is. Eigenaardige benamingen aangezien de zogenaamde beeldhouwer geen idee heeft van beeldhouwen.
In dit geval zijn beeldhouwer en steenhouwer een merkwaardig stel, twee vrouwen, dat op gespannen voet met elkaar leeft. Voeg daarbij dat beide dames een relatie hebben/hadden met dezelfde man, eveneens beeldhouwer, dat beide vrouwen een kind hebben met deze man en je krijgt een ingewikkeld verhaal dat ook nog eens voortdurend verspringt in de tijd.
Ik geef het boek drie sterren omdat het verhaal weinig diepgang kent en de personages slechts oppervlakkig worden uitgewerkt. Over het algemeen kabbelt het verhaal voort ondanks voldoende ingrediënten tot veel dynamiek. Het verhaal dooft uit als een nachtkaars. Echter, Daanje weet me wel te bewegen om door te lezen. Dat is te danken aan haar uitstekende schrijftechniek die beeldend en mooi Nederlands is. Bovendien kreeg ik een aardig inkijkje in de kunstwereld die bol staat van snobisme en eigendunk. De steenhouwer doet pogingen tot oprechtheid maar in de slangenkuil die kunst heet leidt dat tot voortdurende uitglijders.
Ik vraag me af wat Daanje eigenlijk wil vertellen met dit boek. Gaat het haar juist om die omwaarachtige kant van de kunstwereld?
Gezel in marmer is een soort vingeroefening voor De herinnerde soldaat waar de schrijfster veel meer diepgang laat zien en de dialogen en introspecties veel verder zijn uitgewerkt. Benieuwd hoe Daanjes schrijfstijl en inhoudelijke verhaal zich verder ontwikkelt in Het lied van ooievaar en dromedaris.
Maar goed, nu dus Gezel in marmer. Een verhaal over beeldhouwers en steenhouwers. Daanje eigen heeft ze veel voorwerk gedaan, wat het boek tot een leerzame exercitie maakt. We maken kennis met materialen, gereedschappen, technieken en taakverdeling tussen de ontwerper, die men dan beeldhouwer noemt en de uitvoerder, die steenhouwer is. Eigenaardige benamingen aangezien de zogenaamde beeldhouwer geen idee heeft van beeldhouwen.
In dit geval zijn beeldhouwer en steenhouwer een merkwaardig stel, twee vrouwen, dat op gespannen voet met elkaar leeft. Voeg daarbij dat beide dames een relatie hebben/hadden met dezelfde man, eveneens beeldhouwer, dat beide vrouwen een kind hebben met deze man en je krijgt een ingewikkeld verhaal dat ook nog eens voortdurend verspringt in de tijd.
Ik geef het boek drie sterren omdat het verhaal weinig diepgang kent en de personages slechts oppervlakkig worden uitgewerkt. Over het algemeen kabbelt het verhaal voort ondanks voldoende ingrediënten tot veel dynamiek. Het verhaal dooft uit als een nachtkaars. Echter, Daanje weet me wel te bewegen om door te lezen. Dat is te danken aan haar uitstekende schrijftechniek die beeldend en mooi Nederlands is. Bovendien kreeg ik een aardig inkijkje in de kunstwereld die bol staat van snobisme en eigendunk. De steenhouwer doet pogingen tot oprechtheid maar in de slangenkuil die kunst heet leidt dat tot voortdurende uitglijders.
Ik vraag me af wat Daanje eigenlijk wil vertellen met dit boek. Gaat het haar juist om die omwaarachtige kant van de kunstwereld?
1
Reageer op deze recensie
