Schwab bewijst wederom dat ze een geweldige verteller van verhalen is

"Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond.
Begiet ze rijkelijk en terstond.
Groeit in mijn plaats een wilde roos.
Met doornscherpe tanden in een zachtrode mond."

Er is maar heel weinig door VE Schwab geschreven, dat mij minder lag. Begraaf mijn botten is daar geen uitzondering op. Ik ben door dit boek gevlogen, heb het op korte termijn verslonden, en heb honger naar meer.

"Het punt is dat we manieren vinden om vast te houden wie we waren. In de hoop dat we dan niet in iets anders veranderen.
Werkt dat?
Nee. Maar soms verzacht het de klap."

De schrijfstijl is exact wat ik van haar verwachtte. Het poëtische, het beschrijvende, als een golf die je mee onder trekt en niet meer loslaat. De personages zijn veelzijdig en uniek, niet per se heel likeable maar toch intrigerend en met verleidelijke stemmen. De opbouw van het verhaal, wanneer je welke info krijgt, de onbetrouwbaarheid en eigenheid van de vertellers, wauw. Dit boek heeft niet zo veel emoties bij me losgemaakt als het Onzichtbare leven van Addie Larue gedaan heeft, maar krijgt van mij alsnog een 4.5 op 5. Ik vergat de tijd, werd mee onder bedwang gehouden, en wilde steeds meer.

"Hier is iets wat je moet weten. We denken dat we onsterfelijk zijn, maar dat is niet zo. Uiteindelijk holt de tijd alles uit."

Het einde stelde me in eerste instantie een beetje teleur, tot ik er verder over ben gaan nadenken. Nu zie ik het voor de genialiteit die er achter steekt, voor wat er eigenlijk echt verteld wordt. Je moet bij het lezen van dit verhaal geen actiescènes of spannende achtervolgingen verwachten, of toch niet te veel. Desondanks had het gerust 200 pagina’s langer mogen zijn en zou ik het met evenveel plezier gelezen hebben. Waarmee ik niet zeg dat het absoluut langer moest zijn, dat het verhaal nu te oppervlakkig is of tekortschiet, zeker niet. Schwab weet hoe ze haar verhalen moet overbrengen en waar ze het beste stopt. Wat ze wel moet zeggen, en wat je tussen de regels door kan lezen. Zoals wel vaker bij haar boeken, heb ik ook weer meerdere citaten aangeduid die ik heel mooi verwoord vond.

"Achteraf is het allemaal zo makkelijk he?
Om de barsten te zien. Hoe die zich uitbreiden.
Maar op het moment zelf voel je alleen de drang om ze te lijmen.
Om de breuklijnen glad te strijken.
En het oppervlak intact te houden."

Ideaal leesvoer voor lezers die hun dorst willen lessen met een verhaal over toxic lesbian vampires, verweven met de tijd, met elkaar, over toevallige en minder toevallige ontmoetingen, over liefde en hartzeer, over ouder worden en onsterfelijkheid, over een dunne lijn tussen goed en kwaad, en of die lijn eigenlijk zelfs wel bestaat…
Ben je hier voor een ingewikkeld plot met heel wat actie? Dan zou ik eerder De kleuren van magie aanraden.

"Het is allemáál belangrijk. Verhalen doen ertoe. Als je maar lang genoeg leeft is dat het enige wat je hebt."