Geweldige epic fantasy gevuld met found family en politieke intriges

Zwaardvanger heeft vorig jaar een plaatsje weten te bemachtigen op de lijst met beste boeken die ik gelezen heb. Ook al werd er vooral de basis gelegd voor de rest van de reeks, zowel wat plot als personages betreft, toch vond ik het een geweldig verhaal. Terwijl ik de laatste 200 pagina’s aan het lezen was, kon ik het boek onmogelijk wegleggen. En dat einde… wat was dat… zo goed! Ik kon echt niet wachten om een exemplaar van de Voddenraperkoning in mijn handen te kunnen hebben.

De Voddenraperkoning begint eveneens wat trager. Gedurende de eerste 55% van het verhaal bevat het voornamelijk dezelfde elementen als de eerste helft van Zwaardvanger: alles voorbereiden voor de rest van de serie, zorgen dat alle puzzelstukjes ten tonele gebracht worden om later mee aan de slag te gaan, valstrikken voorbereiden, kleine maar waardevolle stukjes informatie doorheen alles weven, de personages beter leren kennen (Merren verdient hierbij een speciale shout-out, hij is echt een van mijn favoriete personages uit deze serie), nieuwe personages introduceren, … Eens je voorbij dat punt bent, verhoogt het tempo, begint er van alles te gebeuren, en val je van de ene plot twist in de andere. Ik zag geen enkele van de plot twists aankomen (zeker die laatste niet, ik wist dat er iets aan de hand was maar kon er niet exact mijn vinger op leggen), en toch passen ze perfect in het verhaal (de kleine hints waren er, eens je gaat terugbladeren houdt alles steek, ik heb ze gewoon niet gezien op het moment zelf). Nu ik dit tweede deel gelezen heb, blijf ik met heel wat vragen zitten, op een positieve manier. Sommige hebben met magie te maken, andere niet, je zal wel zien ;)

Ondanks het trage begin, heeft ook dit boek weer een plekje verdiend tussen mijn favorieten van dit jaar. De schrijfstijl, de wereldopbouw, de personages, de manier waarop alles mooi in elkaar geweven is, het verraad, de vriendschappen, de slow burn, alle emoties, de politieke intriges, … stuk voor stuk geweldig, zoals we ondertussen wel mogen verwachten van Cassandra Clare. Het is geen lichte romantasy, maar wel een episch, traag, complex verhaal, wat het nog zo veel beter maakt naar mijn mening. Ik ben al een fan van deze auteur en haar boeken sinds Stad van Beenderen, en ze is en blijft een van mijn auto-buy-authors.

Ik kijk dan ook heel erg uit naar het derde en volgende deel van deze reeks. In het Engels hebben we zelfs al een titel, The Bone Conjurers, dit legt de lat en de verwachtingen alleszins al hoog. Het moet goed komen met al deze personages, ok? Ze zijn allemaal geweldig, niemand mag iets overkomen, dit MOET goed komen… Ik hou mijn hart al vast…