Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Een bevlogen brief geschreven met een ziedende eruditie

Laurens van den Broek 25 juni 2020 Auteur
‘Somewhere out there beyond the firmament, past the asteroid belt, there were other worlds where children did not regularly fear for their bodies.’

Met kosmische metaforen heb je mijn aandacht al gauw te pakken – mijn eigen roman heet niet voor niets Maanscherf. Nu wist ik van tevoren niet dat deze kosmische metaforen ter sprake zouden komen in Ta-Nehisi Coates’ Between the World and Me, maar ze bleken de rijpe kersen op de spreekwoordelijke taart. Werken van Coates’ hand las ik eerder al op The Atlantic, maar om een of andere reden heeft dit relatief dunne boek mij al een paar jaar vanuit de boekenkast staan tarten. Ergens, denk ik achteraf, ontbrak het me aan moed om het ter hand te nemen, omdat ik wist dat het een pijnlijke leeservaring zou gaan worden – it ain’t gonna be pretty, zoveel was duidelijk... Maar door de massale BLM-protesten wist ik: het is tijd.

And boy, did it hurt.

Maar dan wel op de mooiste manier denkbaar. Coates heeft met dit boek, een brief aan zijn zoon Samori, een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten – de onrechtvaardigheid van de eeuwenoude ketens die hedendaagse zwarte Amerikanen tot de dag van vandaag ongehinderd omlaag blijven trekken, de tastbare woede en het ongeloof dat zich in zijn schrijven uit, het golft allemaal van de pagina’s en terwijl je het allemaal tot je neemt, denk je alleen maar: laat het in godsnaam stoppen. De gruwelijkheden dan, hè... Het boek mocht van mij eeuwig zo doorgaan.

Coates schrijft met een intellectuele wildheid, een ziedende eruditie waar ik haast bang van werd. Met deze bevlogen brief lijkt hij erop uit te zijn je hersenpan met een koevoet open te breken en het – de niet te misverstane boodschap, de grote Amerikaanse tragedie – vervolgens met z’n blote vuisten in je botte harses te willen stompen, net zolang ieder van ons het begrepen heeft, ongeacht je huidskleur of afkomst. De waterdanser, zijn romandebuut, waar hij ruim tien jaar aan werkte, staat alweer klaar als zijn volgende (en dit keer lijvige) boek dat me vanuit de boekenkast onbevreesd aankijkt, als een volgende rekening die nog vereffend moet worden. Die tijd komt nog wel. Ik zou er graag aan beginnen, maar ik moet eerst geestelijk recupereren van deze prozaïsche krachttoer van Coates.

Alleen al die vurige aanbeveling van wijlen Toni Morrison op de kaft – ‘This is required reading’ – dat zegt genoeg, toch?

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Laurens van den Broek