Ragfijn en soms jaloersmakend proza

Ragfijn en bij tijd en wijle jaloersmakend proza. Het einde voelde afgeraffeld, alsof de schrijver stond te popelen om met het volgende project van start te gaan. Zonde, want ik had graag nog wat langer in dit kleine universum rondgewaard, om nog dieper verzeild te raken in het wel en wee van zowel Frank, een elitaire kwast die poogt zich aan de liefde (althans, zijn voorstelling daarvan) over te geven, als Jessica, een Duitse academica die meent eindelijk een fatsoenlijke kerel tegen het lijf te zijn gelopen. Om nog meer van die mooie zinsnedes tot me te nemen – kleine juweeltjes als 'Ik laat de sterren los' (p. 153), maar ook langere, vaak treffende passages. Gelukkig staat 'Grip' nog op me te wachten in de boekenkast.