Teleurstellend vervolg op Twin Crowns

Vorig jaar wist Twin Crowns van Catherine Doyle en Katherine Webber mij positief te verrassen. Het is een typische YA, maar toch boeide me dat niet zo. Het feit dat er een hoofdrol is voor een tweeling vond ik verfrissend, want dat las ik nog niet vaker in een boek. Ik keek daarom erg uit naar het vervolg, Cursed Crowns. Dit boek verscheen recent en ik begon er dan ook bijna direct in. Kon het mijn verwachtingen waarmaken?

Doordat ik mij zo heb vermaakt met deel 1, waren mijn verwachtingen voor het tweede deel hoog, zeer hoog. Ik hoopte op weer net zo’n pageturner met verrassende wendingen. Helaas liet Cursed Crowns mij hierin wat teleurgesteld achter. Mijn verwachtingen moesten hoognodig worden bijgesteld en dat vond ik jammer, want ik keek hier zo naar uit.

Rose en Wren leken zich nauwelijks te hebben ontwikkelt. Wren is nog steeds avontuurlijk en trekt haar eigenplan. Rose daarentegen is nog steeds het verantwoordelijke en tegelijkertijd naïeve meisje. Ze vervult haar rol van koningin met verve, maar ik had toch iets meer van haar verwacht. Ik hoopte dat ze zou inzien dat ze niet alles op een presenteerblaadje zou krijgen aangereikt. Dat deed ze dus wel, hoewel hier later een lichte verandering in kwam. Ik merkte dat ik me hieraan begon te ergeren. Het gedrag was bij beiden wat je van hen kon verwachten en verschilt niet veel van het eerste deel. Ze hadden niet echt verrassingen voor me en ook de love interests wisten mij niet te boeien.

Bovengenoemde geldt helaas ook voor de plot. Dit boek zit boordevol tropes en YA clichés waardoor het een overkill werd. Dit maakt van Cursed Crowns een vrij standaard verhaal dat bij nader inzien ook nog eens te lang duurt. Het verhaal is voorspelbaar en weet nergens echt de diepte te vinden. Dit is positief voor de minder ervaren YA lezer, want hierdoor is het verhaal niet moeilijk te volgen. Voor mij sloeg het alleen de plank net iets te vaak mis.

Ondanks dat de personages en de plot mij teleurstelden, is de schrijfstijl van Dooyle en Webber wel makkelijk te volgen. Ik heb nog steeds geen idee welke auteur welk personage heeft geschreven en dat is knap. Het lijkt net of het verhaal door één auteur is geschreven. Toch voelde het allemaal net iets te jeugdig aan waardoor het mij moeite kostte om mij in het verhael te verliezen. Ik vond het verhaal in het begin zelfs wat stroef lezen. Later merkte ik dat het soms wel erg kinderlijk overkomt en dat komt voornamelijk door de humor die totaal niet grappig is. Dit kan komen doordat het echt neit grappig is, of omdat de grapjes verloren zijn gegaan in de vertaling. Daar kan ik niet over oordelen. En waarom, waarom nou weer die vertaalde plaatsnamen? Dat irriteert mij mateloos. Ik merkte op een gegeven moment dat ik, alles bij elkaar opgeteld, moeite had met verder lezen. Soms wilde ikhet boek aan de kant leggen en het daar gewoon maar laten liggen. Dit ervoer ik met het vorige boek totaal niet.

Mijn hoge verwachtingen heeft Cursed Crowns van Catherine Doyle en Katherine Webber helaas niet waar kunnen maken. Zo verrast als ik was door het eerste boek, zo geïrriteerd was ik door dit tweede boek. De personages en de plot ontwikkelen zich weinig en zijn bovendien erg voorspelbaar. Het boek zit vol klassieke YA tropes en clichés en ik kon daar niet zo goed tegen. In het nawoord wordt voorzichtig gehint op nog meer boeken in deze wereld dan wel serie, maar ik weet niet of ik daar nog wel behoefte aan heb.