Lezersrecensie
Oppervlakkig, maar toch interessant
Een aantal jaar geleden dook De kinderkolonie van Manuela Piemonte overal op. Ik vond dit boek direct interessant en kocht het toen ook. Ik kwam er alleen nooit aan toe om het te lezen, tot nu. Ik had weer eens behoefte aan een stevige historische roman en dacht dat dit boek mij daarin kon voorzien. Is dit ook gelukt?
Dit is een verhaal over de Tweede Wereldoorlog dat een ander onderdeel van deze oorlog aanstipt. Het gaat niet over de Jodenvervolging of over de Duitse bezetting. Dat laatste komt er wel een klein beetje in voor, maar het gaat voornamelijk over het koloniale verleden van Italië. Ik heb mij nooit beseft dat Italië ook kolonies bezat en dat Libië zo’n kolonie was. Het regime van Mussolini haalde Libische kinderen onder valse voorwendselen naar Italië, ze zouden er één zomer doorbrengen om het moederland te leren kennen. In werkelijkheid is dat dus niet het geval geweest. Ik verwachtte meer over dit onderwerp te leren en ik verwachtte dan ook dat het een emotioneel boek zou worden. Helaas bleef ik wat ontgoocheld achter, want mijn verwachtingen zijn niet helemaal waargemaakt.
Het boek volgt de drie zusjes Sara, Angela en Marrgherita. Als de oorlog uitbreekt en ze naar de Toscaanse kinderkolonie worden gestuurd is Sara net negen jaar oud, Angela zeven en Margherita amper vijf. De meisjes vinden het leuk, maar tegelijkertijd ook spannend om zo lang zo ver van huis te zijn zonder hun ouders. Voor het eerst op zee, voor het eerst met allemaal andere kinderen en voor het eerst zonder contact met hun ouders. Ze proberen er het beste van te maken. In hun kinderlijke onschuld beseffen ze niet dat hier in de kinderkolonie dingen neit helemaal kloppen. Als lezer zie je dit al wel. Langzaam komen de zusjes hier ook achter e groeit het besef. Ze worden sneller dan hen lief is volwassen. Sara raakt onder de indruk van de fascistische propaganda, Angela weet zich niet goed een houding te geven en Margherita sluit zich af van de buitenwereld. Doordat alle zussen een eigen perspectief krijgen, komt hun kinderlijke onschuld en belevingswereld goed tot uiting. Als lezer kom je hierdoor te weten hoe kinderen met zo’n situatie omgaan. De manier waarop de perspectieven worden gewisseld is alleen iets waar ik moeite mee had. Het gebeurt vaak vrij abrupt, soms zelfs in een alinea. Het laat dan wel de ontwikkeling van iedere zus goed zien en daarmee zie je ze opgroeien.
De schrijfstijl van Piemonte is behoorlijk wennen. De proloog en epiloog hebben een alwetende verteller, terwijl de rest van het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon enkelvoud. De hoofdstukken worden afgewisseld met krantenkoppen waardoor je een tijdsbeeld krijgt en waardoor je ook nog iets van de wereld buiten de kinderkolonie meekrijgt. De eerder genoemde perspectiefwisselingen zijn wel een groot minpunt, de manier waarop deze worden toegepast zorgen voor verwarring. Dit ebt later gelukkig wel weg. Als je door hebt hoe het in elkaar steekt leest het verhaal goed door en ben je benieuwd of de zusjes de oorlog zullen overleven en of ze hun moeder ooit nog zullen zien.
De plot van deze roman is gebaseerd op waargebeurde historische feiten. De auteur geeft in het nawoord wel aan dat sommige gebeurtenissen anders in de tijd zijn geplaatst. Ondanks dit gegeven krijg je een goed beeld van een vrij onbekend stukje geschiedenis en leer je hier ook weer over. Het verhaal heeft mij van begin tot eind weten te boeien, ook al had ik in het begin moeite om de structuur te snappen. De plot is er om de personages in hun ontwikkeling te ondersteunen en daar is het boek goed in geslaagd. Toch miste ik iets, het bleef voor mijn gevoel vrij oppervlakkig en emotieloos. Op de een of andere manier is het niet gelukt om mij mee te laten leven met de drie meisjes, ik voelde amper emotie tijdens het lezen.
De kinderkolonie van Manuela Piemonte is een historische roman die een voor mij nog onbekend stukje geschiedenis heeft blootgelegd. Ik had mij nooit beseft dat Italië ook kolonies bezat en dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog kinderkolonies werden gesticht om kinderen uit de kolonies onder valse voorwendselen naar Italië te halen. De personages zkrijgen ieder een eigen stem en doordat het om kinderen gaat komt de kinderlijke belevingswereld goed tot zijn recht. De schrijfstijl is, als je de perspectiefwisseleningen eenmaal door hebt, goed te volgen. Toch miste ik iets, maar ik kan de vinger er niet helemaal opleggen wat dat precies is. Misschien had ik meer van dit verhaal verwacht. Ondanks deze minpunten heb ik wel een fijne en vooral leerzame leeservaring gehad.
Dit is een verhaal over de Tweede Wereldoorlog dat een ander onderdeel van deze oorlog aanstipt. Het gaat niet over de Jodenvervolging of over de Duitse bezetting. Dat laatste komt er wel een klein beetje in voor, maar het gaat voornamelijk over het koloniale verleden van Italië. Ik heb mij nooit beseft dat Italië ook kolonies bezat en dat Libië zo’n kolonie was. Het regime van Mussolini haalde Libische kinderen onder valse voorwendselen naar Italië, ze zouden er één zomer doorbrengen om het moederland te leren kennen. In werkelijkheid is dat dus niet het geval geweest. Ik verwachtte meer over dit onderwerp te leren en ik verwachtte dan ook dat het een emotioneel boek zou worden. Helaas bleef ik wat ontgoocheld achter, want mijn verwachtingen zijn niet helemaal waargemaakt.
Het boek volgt de drie zusjes Sara, Angela en Marrgherita. Als de oorlog uitbreekt en ze naar de Toscaanse kinderkolonie worden gestuurd is Sara net negen jaar oud, Angela zeven en Margherita amper vijf. De meisjes vinden het leuk, maar tegelijkertijd ook spannend om zo lang zo ver van huis te zijn zonder hun ouders. Voor het eerst op zee, voor het eerst met allemaal andere kinderen en voor het eerst zonder contact met hun ouders. Ze proberen er het beste van te maken. In hun kinderlijke onschuld beseffen ze niet dat hier in de kinderkolonie dingen neit helemaal kloppen. Als lezer zie je dit al wel. Langzaam komen de zusjes hier ook achter e groeit het besef. Ze worden sneller dan hen lief is volwassen. Sara raakt onder de indruk van de fascistische propaganda, Angela weet zich niet goed een houding te geven en Margherita sluit zich af van de buitenwereld. Doordat alle zussen een eigen perspectief krijgen, komt hun kinderlijke onschuld en belevingswereld goed tot uiting. Als lezer kom je hierdoor te weten hoe kinderen met zo’n situatie omgaan. De manier waarop de perspectieven worden gewisseld is alleen iets waar ik moeite mee had. Het gebeurt vaak vrij abrupt, soms zelfs in een alinea. Het laat dan wel de ontwikkeling van iedere zus goed zien en daarmee zie je ze opgroeien.
De schrijfstijl van Piemonte is behoorlijk wennen. De proloog en epiloog hebben een alwetende verteller, terwijl de rest van het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon enkelvoud. De hoofdstukken worden afgewisseld met krantenkoppen waardoor je een tijdsbeeld krijgt en waardoor je ook nog iets van de wereld buiten de kinderkolonie meekrijgt. De eerder genoemde perspectiefwisselingen zijn wel een groot minpunt, de manier waarop deze worden toegepast zorgen voor verwarring. Dit ebt later gelukkig wel weg. Als je door hebt hoe het in elkaar steekt leest het verhaal goed door en ben je benieuwd of de zusjes de oorlog zullen overleven en of ze hun moeder ooit nog zullen zien.
De plot van deze roman is gebaseerd op waargebeurde historische feiten. De auteur geeft in het nawoord wel aan dat sommige gebeurtenissen anders in de tijd zijn geplaatst. Ondanks dit gegeven krijg je een goed beeld van een vrij onbekend stukje geschiedenis en leer je hier ook weer over. Het verhaal heeft mij van begin tot eind weten te boeien, ook al had ik in het begin moeite om de structuur te snappen. De plot is er om de personages in hun ontwikkeling te ondersteunen en daar is het boek goed in geslaagd. Toch miste ik iets, het bleef voor mijn gevoel vrij oppervlakkig en emotieloos. Op de een of andere manier is het niet gelukt om mij mee te laten leven met de drie meisjes, ik voelde amper emotie tijdens het lezen.
De kinderkolonie van Manuela Piemonte is een historische roman die een voor mij nog onbekend stukje geschiedenis heeft blootgelegd. Ik had mij nooit beseft dat Italië ook kolonies bezat en dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog kinderkolonies werden gesticht om kinderen uit de kolonies onder valse voorwendselen naar Italië te halen. De personages zkrijgen ieder een eigen stem en doordat het om kinderen gaat komt de kinderlijke belevingswereld goed tot zijn recht. De schrijfstijl is, als je de perspectiefwisseleningen eenmaal door hebt, goed te volgen. Toch miste ik iets, maar ik kan de vinger er niet helemaal opleggen wat dat precies is. Misschien had ik meer van dit verhaal verwacht. Ondanks deze minpunten heb ik wel een fijne en vooral leerzame leeservaring gehad.
1
Reageer op deze recensie
