Nie origineel, wel intrigerend

Soms kom je weleens een boek tegen waarvan je meteen weet dat je het wilt lezen, maar waar je toch wat huiverig voor bent. The Serpent and the Wings of Night van Carissa Broadbent was zo’n boek voor mij. Ik hoorde hier veel goede verhalen over, maar hield de boot toch een beetje af. Het is namelijk self-pub en dat lees ik niet. Daarnaast was de hype eromheen flink en ik ga daar gewoon vaak minder goed op. Tochh won mijn nieuwsgierigheid het. Is dit terecht gebleken?

Ik wist niet heel goed wat ik van dit boek kon verwachten. De laatste tijd verschijnen er veel boeken met een toernooi element à la The Hunger Games en ik vergelijk deze boeken daardoor steeds met deze onvervalste YA klassieker. Hierdoor krijgen deze boeken vaak niet de eerlijke kans die ze verdienen. Omdat het boek in eigen beheer uitgegeven is en ik daar vaak minder goede ervaringen mee heb gehad, waren mijn verwachtingen automatisch ook minder hoog. Tenslotte dacht ik dat dit YA was en dat lees ik niet zo veel meer. Maar oh boy, wat zat ik ernaast! Ook al komt de spice pas op de laatste 25%, dit is zeker geen YA.

Oraya is een mensenmeisje dat op jonge leeftijd is geadopteerd door een vampierkoning, Vincent. Hij behandelt Oraya als zijn eigen dochter en houdt veel van haar. Oraya houdt ook van hem, dat zie je door het hele verhaal heen. Ze heeft haar plaatsje verdiend aan het hof en ze wordt hier ook gerespecteerd. Toch wil ze meer uit het leven halen dan ze nu doet. Om echt naam en het verschil te kunnen maken aan het hof moet ze meedoen aan de Kejari, een toernooi op leven en dood. Probleempje: alle drie de vampierhuizen doen hieraan mee en Oraya blijft toch een mens en dus een makkelijke prooi. Om enigszins te kunnen overleven moet ze een alliantie aangaan met Rainh ook al wil ze dat niet. Natuurlijk is Oraya de special snowflake en natuurlijk is Rainh de ontzettend knappe mannelijke held, maar toch vond ik dat hier niet zo erg. In het begin wel, ik had niet een heel hoge pet op van beiden. Vooral Oraya vond ik wat oppervlakkig. Gedurende het verhaal leer je haar beter kennen en ontdek je dat ze toch echt meer persoonlijkheid heeft dan je in eerste instantie denkt. Dat geldt ook voor Rainh. De andere personages leer je wat minder goed kennen, maar toch spelen zij een belangrijke rol in het verhaal. Want niets is wat het lijkt. Over wie ik echt meer hoop te lezen in het vervolg is Mische, zij is een mysterieus personage waarvan je door omstandigheden nog weinig te weten komt.

Is het verhaal origineel? Nee. Is het voorspelbaar? Ja. Is dat erg? Nee. De focus ligt op het toernooi en hierdoor is er veel spanning in het verhaal, want lukt het Oraya om te overleven? En wat gebeurt er indien haar alliantie met Rainh en Mische toch niet zo sterk is als ze denkt? Dit zijn vragen die continu door je hoofd spoken en waardoor je ook door wilt blijven lezen. De personages worden continu onderworpen aan tests, zowel binnen als buiten het speelveld. Men doet leuk in elkaars gezicht, maar kan hele andere plannen met die persoon hebben. Wie staat aan welke kant? Gaandeweg krijg je hier antwoord op en dit zorgt voor nogal wat interessante plotwendingen. Zo interessant zelfs, dat ik heel nieuwsgierig word naar het vervolg.

Broadbent heeft een toegankelijke schrijfstijl waardoor het boek vlot leest. Deze schrijfstijl is ook niet uniek, maar dat geeft niet. Het hele boek wordt verteld vanuit Oraya, maar ook Rainh leer je goed kennen. Oraya krijgt nogal wat voor haar kiezen en ook dit komt goed naar voren. Toch ben ik heel benieuwd naar wat er allemaal in dat hoofd van Rainh omgaat, want hij is duidelijk iets aan het beramen…

Ik ben heel blij dat ik The Serpent and the Wings of Night van Carissa Broadbent een eerlijke kans heb gegeven. Ook al is dit verhaal niet uniek, het weet toch te blijven boeien. Het is op een vlotte manier geschreven en de personages worden naarmate het verhaal vordert steeds interessanter. Ik werd er van begin tot eind in meegesleept en ik kan niet wachten om het vervolg op te pakken.