Een pad vol hobbels

Soms denk ik wat moet een auteur veel verbeelding hebben,zeker om een thriller te schrijven.
Bij feelgood kan je nog putten uit eigen ervaring.
Bij non-fictie zoals bij dit verhaal kon de auteur gebruik maken van een foto dagboek dat mama Ans gemaakt had , papa Chris zorgde destijds voor de foto's.
Het gezin van Chris en Ans verhuisd op een bepaald moment naar Frankrijk omdat papa Chris zijn draai niet vond in Nederland. Een moedige keuze want het echtpaar had al drie kinderen waarvan eentje het syndroom van down.Het leven is niet eerlijk en soms denk je waaraan heb ik al die pech verdiend. Ik vraag me af of mama Ans soms niet eens aan moeder Maria of ste Therese vroeg wat heb ik misdaan om zoveel tegenslagen tegen te komen? Je kan voor moeder Ans alleen maar bewondering en trots voelen , wat een moedige vrouw.
Het gezin trekt meer dan hun plan in het trage Frankrijk iets wat Chris meermaals heeft vervloekt. Hij heeft zoveel plannen om zijn huis op orde te zetten maar de molen maalt traag en je moet veel tijd en geduld hebben om je plannen te verwezenlijken.
In frankrijk krijgt het gezin nog drie kinderen waaronder onze auteur Christopfer(Chris).
Het is een hecht gezin waar ik best wel jaloers op was , ik vroeg me wel eens af , hoe doen ze het?
In dit verhaal schuilt moed,opoffering, heel veel liefde,genegenheid, elkaar altijd een helpende hand aanbieden, respect en nog zoveel meer.
Het getuigt van veel moed om dit verhaal aan de buitenwereld te tonen.Maar natuurlijk is Chris fier op wie zijn ouders waren en dat hij deel was van dit ouderpaar, zijn drie andere broers en twee zussen.
Ik wou dat ik zo in het leven kon staan zoals moeder Ans en papa Chris maar vooral Ans ze is zo toegewijd en cijferde zichzelf altijd weg om een ander content te stellen, dat was wat haar gelukkig maakte.Haar geloof in Maria en Ste Therese maakten haar en haar gezin tot wie en wat ze waren en hield hen bij alle tegenslagen overeind.
Nu het verhaal gelezen is houd het me bezig, het heeft me geraakt.
Het was zo ongelooflijk mooi , spannend maar vooral emotioneel.
Is het omdat ik zelf ouder word? Dat ik daardoor emotioneler geworden ben? Of was dit zo een verhaal dat je tot diep in je hart raakt?Wellicht een combinatie van beiden. Ik heb meermaals wat tranen moeten wegvegen.
Proficiat Chris voor dit fantastische verhaal van een fantastisch gezin.