Een mooi boek dat zorgt voor een heerlijk hartverwarmend gevoel...

"Iedereen zoekt zijn manier om zin te geven aan het leven."

Deze mooie quote komt in het boek voorbij, en is denk ik wel voor iedereen van toepassing.
Dit is het 1e boek was ik gelezen heb van Sandra Konst, en gaat zeker niet mijn laatste zijn!
Ik vind haar schrijfwijze ontzettend fijn lezen, heerlijke korte zinnen die lekker duidelijk zijn.

In dit boek maak je kennis met Lucia & haar zoontje Vito.
Lucia is een alleenstaande moeder, de vader heeft haar & Vito in de steek gelaten.
Samen wonen ze in een klein appartementje in Venetië, wat verreweg van ideaal is...
Lucia is ook nog eens haar reuk verloren, wat werken in een keuken van een "bacaro" lastig maakt.
Oppas vinden voor Vito blijkt ook een uitdaging te zijn, omdat hij zogenaamd "anders" zou zijn.
Ook op school loopt het allemaal niet lekker met/voor hem.
Op een gegeven moment wordt Lucia op staande voet ontslagen in de "bacaro" -> Een kind meenemen naar je werk en ook nog eens veel fouten maken, vindt haar baas een goeie reden hiervoor.

Om rust te vinden en om erachter te komen wat ze nu eigenlijk wil in het leven, vertrekt ze naar het platteland waar haar ouderlijk huis staat.
Haar goede vriend Rocco adviseert haar dit.
Haar moeder woont hier nog, en runt al jaren in haar 1tje de pompoenboerderij. 
En dit blijkt een héél goed advies te zijn geweest van Rocco!
Door de verhaallijn over de moeizame band met haar zus Giulia, zie je weer dat zo ieder huisje zijn kruisje heeft.
Maar ze leert de lieve gezellige inwoners van het dorpje Villagio del Sonno kennen, en komt erachter waar het leven écht om draait. 
Dit laatste zorgt voor een heerlijk hartverwarmend gevoel, waardoor het boek echt iets met mij gedaan heeft.

Wat het boek ook nog eens extra leuk maakt, zijn de pompoenrecepten achterin het boek, die allemaal in het verhaal voorkomen.
Kortom, ik kan je dit boek echt aanraden!

1 november komt het nieuwe boek van Sandra uit "Winterplein", en die ga ik ook zeker lezen.