alweer boek nr 15

Verrast dat het dit keer een dunner boek is, maar een wel erg prettig in de hand liggend werk, ben ik onmiddellijk gestart. De verhalen die Sterre weet te schrijven, verslind ik graag.
In dit boek start de proloog ineens al met een dode. Wie is dit en wie vertelt er met de "ik-vorm"?
In een school springt of valt een 13-jarig meisje uit het raam, werd ze geduwd en zo vermoord of pleegde ze zelfmoord? Dat weten we een lange tijd niet. Onderzoek moet dit uitwijzen.
Snel komt er nog een dode en nog een zelfmoord en hoofdinspecteur Rani Diaz staat samen met haar team voor een groot raadsel.
Als er dan nog een arts verdwijnt, wordt het moeilijk om verbanden te leggen tussen de verschillende gebeurtenissen.
Het verhaal wordt in sommige hoofdstukken verteld door de ogen van de dader, die zijn in de "ik-vorm" geschreven. De andere hoofdstukken beschrijven chronologisch de feiten die zich voordoen.
Een aantal schoolkinderen worden ondervraagd en ook de vrouw van de verdwenen arts en haar vriendinnen worden uitgebreid verhoord.
Rani komt zowel professioneel als privé aan het woord en haar liefdesleven kabbelt hier rustig verder.
Na drie kwart van het boek wordt het voor de lezer duidelijk wie de dader is, die verschillende doden op het geweten heeft, maar dan krijgen we stilaan nog de reden en wordt "het geheim" en het waarom van deze (zelf-)moorden duidelijk.
Ik vond dit boek iets minder spannend en minder gruwelijk dan een aantal van de vorige boeken in deze reeks. Het zal persoonlijk van de lezer afhangen of hij dit beter of minder vindt. Ook Rani is deze keer rustiger en zachter dan we gewend zijn. Het is eens een andere schrijfstijl die we van Sterre leren kennen.