Niet gebarsten!

Voor de leesclub van Hebban, las ik het boek "Barsten", geschreven door Marlies Allewijn, een Zeeuwse auteur.
Ik kende deze auteur nog niet.
Barsten is haar derde roman waarin het verhaal fictief is maar waar wel veel waargebeurde feiten, voornamelijk in Amsterdam, zich afspelen.

In het begin leren we Sari kennen, een tiener die in een conservatief gezin woont. Haar zus is al zelfstandig en keurig getrouwd, haar vader is een tirannieke man en de moeder, die volgt haar man slaafs.
Sari mag heel weinig uitgaan, maar als ze dan eens van haar vrijheid proeft en ze aandacht krijgt van Pieter, raakt ze onverwacht zwanger.
Dat is natuurlijk een grote schande in de jaren '60, in dat Zeeuwse dorp! Oh wee, als oplossing wordt Sari in een tehuis voor zwangere meisjes geplaatst en ook al kan ze haar gevoelens zelf nog niet goed inschatten, als ze verplicht wordt om haar kind ter adoptie af te staan, krijgt ze toch littekens voor haar ganse leven.
Omdat ze de manier van leven thuis niet meer aankan én omdat ze haar kindje niet mag zien, vertrekt ze naar Amsterdam.
Daar komt ze Pieter terug tegen en gaat er een ganse nieuwe en andere wereld voor haar open. Verrassend genoeg, past ze zich wel snel aan en ze vindt werk en onderdak in een hotel.
Ook maakt ze het kraken van huizen mee, de studentenrevolte, de bezetting van het Maagdenhuis, de opkomst van de Dolle Mina's en alle zaken waar ze nooit van had gehoord. Ze maakt makkelijk vrienden.
Na een tijd verlangt ze toch terug naar haar dochter en wil ze toch terug naar van waar ze vroeger kwam. Hoe gaat dat zijn...

Het is een heerlijk nostalgisch boek. Elk hoofdstuk wordt ingeleid door een stukje van een songtekst, passend bij wat er gaat komen. Marlies Allewijn heeft ook een Playlist op Spotify gezet. Fijn om al die liedjes uit die tijd terug te horen.
Het boek is heel vlot geschreven en aangenaam om te lezen.. Er komen geen moeilijke woorden in voor en het is niet echt literair te noemen, maar toch is het niet te vergelijken met een gewoon romannetje.
Het is in de "ik" vorm geschreven en zo leef je erg mee met Sari over wat ze doet en wat ze denkt.
Ook de omslag is bijzonder : de kleuren zijn enorm goed gekozen voor een verhaal dat zich in jaren 60/70 afspeelt.
De vrouw met lange haren, ronde bril en bloemen in haar haar : typisch voor de flower power tijd.
De achterflap : de inhoud dekt het verhaal volledig.

Als je houdt van een pakkend, interessant en nostalgisch boek : "lezen", zou ik zeggen!