Lezersrecensie
Meisjes op kantoor
Ik mocht voor de hebbanbuzz "De Stagiair" lezen van Helen Monks Akhtar.
Helen is zelf journaliste en in deze psychologische thriller/roman, gaat het verhaal ook over de 42-jarige journaliste Katherine Ross en haar nieuwe stagiair Lily.
Na een burn out gaat Katherine terug aan het werk op een grote uitgeverij en wat toeval lijkt : de bus komt niet en ze deelt een taxi met Lily. Pas na een paar uur komt Katherine te weten dat Lily niet enkel haar nieuwe stagiaire is maar tevens het nichtje van hun nieuwe baas. Gemma, die het bedrijf wil moderniseren is de tante van Lily.
Het ganse boek wordt afwisselend verteld door Katherine en Lily. Er zijn heel weinig dialogen, het meeste lees je monologen.
De auteur heeft hier een heel originele stijl van schrijven gehanteerd. Katherine vertelt uit de ik-vorm maar niet naar ons publiek lezers toe, maar ze richt haar gedachten en gevoelens naar Lily.
Lily vertelt in de korte hoofdstukken ook via de ik-vorm maar naar de lezers toe.
Zowel Katherine als Lily hebben een hekel aan elkaar. Het is duidelijk waarom Katherine een afkeer heeft van Lily, ze is namelijk jaloers op de jeugd, schoonheid, energie en ideeën van Lily. Ze mijdt Lily op kantoor maar tevens is er een grote aantrekkingskracht. Aantrekken en afstoken, gaat zo het ganse verhaal verder. Er wordt een verklaring gegeven aan de "snowflake-generatie".
Lily heeft Katherine door en maakt daar gretig gebruik van. Ze infiltreert stilaan in het leven van Katherine, bij haar man, bij haar vrienden, in haar ganse leven. Katherine wordt bang, maar ze twijfelt aan zichzelf.
Op het einde van het boek is het verrassend om te weten waarom dit kat en muis spel gespeeld wordt.
Ik las dit boek héél graag. Ik weet niet juist hoe het komt maar ik heb zo wat dezelfde gevoelens als bij het boek "Het meisje in de trein" van Paula Hawkins. Daar heb je dezelfde onderhuidse spanning. Daar waren ook liefhebbers en tegenstanders van dat boek en de meningen liepen heel ver uit elkaar. Bij dit boek hebben de lezers dit blijkbaar ook.
Ofwel lees je het boek graag (zoals ik) ofwel vind je het maar niets omdat er geen "echte" spanning of cliffhangers in dit verhaal voorkomen.
Ik hoor dus bij de liefhebbers en vind het een knap werk van deze auteur, die ik voorheen niet kende.
Helen is zelf journaliste en in deze psychologische thriller/roman, gaat het verhaal ook over de 42-jarige journaliste Katherine Ross en haar nieuwe stagiair Lily.
Na een burn out gaat Katherine terug aan het werk op een grote uitgeverij en wat toeval lijkt : de bus komt niet en ze deelt een taxi met Lily. Pas na een paar uur komt Katherine te weten dat Lily niet enkel haar nieuwe stagiaire is maar tevens het nichtje van hun nieuwe baas. Gemma, die het bedrijf wil moderniseren is de tante van Lily.
Het ganse boek wordt afwisselend verteld door Katherine en Lily. Er zijn heel weinig dialogen, het meeste lees je monologen.
De auteur heeft hier een heel originele stijl van schrijven gehanteerd. Katherine vertelt uit de ik-vorm maar niet naar ons publiek lezers toe, maar ze richt haar gedachten en gevoelens naar Lily.
Lily vertelt in de korte hoofdstukken ook via de ik-vorm maar naar de lezers toe.
Zowel Katherine als Lily hebben een hekel aan elkaar. Het is duidelijk waarom Katherine een afkeer heeft van Lily, ze is namelijk jaloers op de jeugd, schoonheid, energie en ideeën van Lily. Ze mijdt Lily op kantoor maar tevens is er een grote aantrekkingskracht. Aantrekken en afstoken, gaat zo het ganse verhaal verder. Er wordt een verklaring gegeven aan de "snowflake-generatie".
Lily heeft Katherine door en maakt daar gretig gebruik van. Ze infiltreert stilaan in het leven van Katherine, bij haar man, bij haar vrienden, in haar ganse leven. Katherine wordt bang, maar ze twijfelt aan zichzelf.
Op het einde van het boek is het verrassend om te weten waarom dit kat en muis spel gespeeld wordt.
Ik las dit boek héél graag. Ik weet niet juist hoe het komt maar ik heb zo wat dezelfde gevoelens als bij het boek "Het meisje in de trein" van Paula Hawkins. Daar heb je dezelfde onderhuidse spanning. Daar waren ook liefhebbers en tegenstanders van dat boek en de meningen liepen heel ver uit elkaar. Bij dit boek hebben de lezers dit blijkbaar ook.
Ofwel lees je het boek graag (zoals ik) ofwel vind je het maar niets omdat er geen "echte" spanning of cliffhangers in dit verhaal voorkomen.
Ik hoor dus bij de liefhebbers en vind het een knap werk van deze auteur, die ik voorheen niet kende.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van lien Gautiers
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
