Moeders en kinderen in Auschwitz

De auteur van dit boek is Mario Escobar, een Spaanse geschiedkundige. Hij schreef een boek over een moeder die als Duitse vrouw, vrijwillig mee gaat bij de deportatie van haar zigeunerman en haar vijf kinderen naar het kamp in Auschwitz.

"Op dat moment begreep ik dat moeder zijn veel meer inhoudt dan enkel kinderen opvoeden: het betekent dat je je ziel in duizend bochten wringt tot dat je jezelf voor altijd weerspiegeld ziet, in hun prachtige, onschuldige gezichtjes."

Het boek is geschreven in de ik-vorm en wordt verteld door Helene, de moeder.
Zij komt in het gure onleefbare kamp en probeert met alle moed die ze kan vinden, te overleven, samen met haar vijf kinderen. Haar man is afgezonderd in een gans ander deel van het kamp.

We lezen hoe ze elke dag de ontberingen moet ondergaan, hoe de andere moeders en kinderen doffe ellende kennen.
Ze leert Dr. Mengele kennen en via hem krijgt ze een privilege om een soort schooltje op te richten in het kamp. Zo blijft ze een tijd leven op de laatste stukjes hoop voor zichzelf en voor alle kinderen.
We krijgen een inkijk in enkele gruwelijkheden bij de experimenten van Mengele.

Het boek is heel vlot leesbaar, het leest als een roman. De emoties zijn niet overdreven gebruikt als sensatie, maar ze zijn teder neergeschreven.
Dit boek is voor toegankelijk voor een breed lezerspubliek. Omdat het zo gemakkelijk wegleest, zou ik het ook aanbevelen voor middelbare school leerlingen en voor mensen die nog niet veel hebben gelezen over de oorlogskampen.

Ik vind het wel spijtig dat er (te) weinig over de echtgenoot en vader is geschreven. Hoe het met hem is vergaan, blijft een vraagteken. Op de cover staat vermeld dat het een waargebeurd verhaal is, maar op het einde, bij de notities van de auteur, is dit niet helemaal duidelijk meer.

Ik zou het boek 3.5 sterren geven, maar ik rond het hier af naar boven, vanwege zijn integriteit.