Van de gebaande paden af

‘Soms verlaat je de gebaande paden om een betere weg te vinden.’

Tijdens de eerste lockdown deed Jeroen Zuydt (pseudoniem) mee aan een schrijfwedstrijd van
Elegance en Kobo. Hiervoor had hij alleen ervaring met het schrijven van adviezen, beleidsnota’s,
rapporten e.d. Hij won de wedstrijd niet, maar de basis voor zijn debuutthriller Off-piste was gelegd.

Off-piste draait om Rob die iedere voorjaarsvakantie op wintersport gaat met vrienden. Zijn beste
vriend Frank kent hij al sinds de lage school, de rest hebben ze later leren kennen, maar toch zijn ze
al zeker dertig jaar bevriend met elkaar. De stellen Frank en Carla, André en Kim, Willem en Monique, Mark
en Charlene gaan mee met een deel van hun kinderen en hun aanhang. Robs vrouw, Petra werkt in de zorg
en kan geen vrij krijgen, dus gaat Rob dit jaar alleen. Ze hebben geen kinderen.

Persoonlijk vond ik het erg verwarrend om over 17 personages (18 inclusief Petra) te lezen. Wie was
ook alweer wie en wie was met wie? Zuydt had veel personages kunnen schrappen zonder afbreuk
aan het verhaal te doen. Hij valt ook wel eens in herhaling. ‘Inmiddels woonden ze alweer acht jaar samen,
waarvan vijf getrouwd. […] Zo te zien was Petra, zijn echtgenote, al naar bed.’ Hoofdstuk 1. Hij noemt haar
naam een paar zinnen eerder, en heeft al vermeld dat ze zijn getrouwd.

Al tijdens de reis valt het mij meteen op dat een van de vrouwen een probleem heeft met het vriendje van
een van de meisjes. Zij herkent hem in ieder geval op de foto, al valt dat de rest niet op. Ze gedraagt
zich de hele vakantie raar. Alarmbellen gaan af. De schrijver vertelt het verhaal in de verleden tijd. Echter al
gauw wisselt hij de tijden af. Voor mij is het erg vervelend om in dezelfde alinea verleden tijd en
tegenwoordige tijd te zien. Ook wordt er veel Duits gesproken dat niet wordt vertaald. Op zich valt redelijk
goed uit context te begrijpen wat er bedoeld wordt, maar soms wordt het even lastig.

‘Show, not tell’, oftewel laat de lezer zelf denken in plaats van alles voor te kauwen, daar doet Zuydt
helaas niet aan. Hij vertelt zo bijvoorbeeld uitgebreid over het verkeer op de wegen van en naar de
skigebieden op zaterdag. Ik ski niet, maar toch heb ik die informatie niet nodig om het verhaal te
kunnen volgen. Het voegt niets toe en het haalt alleen maar de vaart eruit.

Ook de skiroute is saai om te lezen. ‘[…] gaan vanaf de Wedelhütte inderdaad samen knallen: rode
13, zwarte 13, De Topjet, rode 5, Mizunbahn, blauwe zes , rode 6, Wimbachexpress [enzovoorts]’
Hoofdstuk 4. Eigenlijk vond ik Off-piste meer een reisverslag van de wintersportvakantie van Rob
dan een thriller. Het thrillerelement was zo minimaal, en daardoor stelde het boek mij teleur. Ik
had mij op een intrigerende complot in de bergen verheugd. Het spannende deel was goed bedacht,
maar in te weinig hoofdstukken aanwezig en daarbij heel snel uitgewerkt. Hierdoor kreeg ik geen kans om
verbaasd te staan, of haat jegens iemands slechtheid op te bouwen. In zo’n kort verhaal kan dat ook vaak
nauwelijks. Ik had nog geen drie kwartier nodig om het boek uit te lezen. Maar als er minder
tijd aan de vakantiepret was besteed en meer aan de misdaad en de ontknoping, dan had ik waarschijnlijk
op het puntje van mijn stoel gezeten.

Zoals het nu haastig aan het eind is gepropt, krijgt Off-piste een magere 1½ sterren van mij. Op het einde worden lezers uitgenodigd om met suggesties te komen voor een vervolgverhaal.