Sweet sweet Molly

Nita Prose is een Canadese, die het ver geschopt heeft in de uitgeverswereld. Ze is de Vicepresident & Editorial Director van Simon & Schuster. Het kamermeisje is haar debuut.

Ik was erg blij toen ik via de Facebookgroep “Love to Read” mee mocht doen aan de vooruitleesactie van Ambo|Anthos. Het kamermeisje van Nita Prose: deze cosy crime zou in de stijl van Agatha Christie geschreven zijn. Ik ben sinds mijn twaalfde fan van deze Queen of crime.

Het verhaal begint sterk met een proloog. ‘Ik ben uw kamermeisje. Ik weet zoveel van u. Maar als het erop aankomt, wat weet u dan van mij?’

Molly Gray is de hoofdpersoon van Het kamermeisje. Zij ís het kamermeisje. Molly houdt enorm van haar werk. Dat lijkt ongeloofwaardig. Wie wil nou achter sloddervossen aan kamers schoonmaken, de hele dag poetsen en niet eens als mens (h)erkend te worden?

‘Maar zodra ik het Regency Grand binnenstap, is de wereld weer vervuld van kleur. […] Maar wat ik misschien nog het plezierigst vind als ik in de lobby sta, is de verrukkelijke geur die er hangt en die ik aan het begin van elke dienst inadem.’

Het verhaal wordt vanuit Molly verteld. De beschrijving van hoe ze zich voelt, hoe blij ze is met haar werk, lijkt erg overdreven en ongeloofwaardig. Maar dan lees ik verder hoe ongemakkelijk Molly zich voelt in sociale situaties en hoe mensen zich naar haar toe gedragen. Hoe haar uniform haar ‘onzichtbaarheidsmantel’ is. Dan valt bij mij het kwartje. Molly houdt van de orde, de strenge regels en de duidelijkheid van haar werk, omdat ze m.i. in het autistisch spectrum valt. Misschien heeft ze wel Asperger. Ze vat in ieder geval alles letterlijk op en kan mensen en de sfeer niet lezen, waardoor ze vaak onhandig overkomt.

Terwijl ik bezig ben met de eerste paar hoofdstukken, voel ik me verdrietig. Dit is (nog) geen feelgood roman. Iedereen lijkt misbruik van Molly te maken. Oma, de enige die Molly begreep, is ook nog niet zo lang geleden overleden. Ik voel eigenlijk woede naar Prose toe. Waarom moet Molly, een (h)eerlijk mens, zoveel lijden? Ik wil Molly in de armen nemen, een dikke knuffel geven en haar tegen de boze wereld beschermen. Met een bezwaard hart lees ik verder.

Op maandag doet Molly haar vaste ronde op de vierde verdieping. Meneer Black, een vaak geziene en rijke gast, loopt haar praktisch omver als hij gehaast de kamer verlaat. Ze voelt zich een beetje raar als ze de open kluis ziet met bundels bankbiljetten. Ze heeft geldproblemen, maar eerlijk als ze is, gaat ze verder met schoonmaken. Giselle, de tweede en veel jongere mevrouw Black is de badkamer ingestormd en lijkt te huilen. Molly weet niet wat te doen en besluit de badkamer later schoon te maken. Ze loopt de kamer ‘s middags binnen en daar ligt meneer Black op het bed. Hij lijkt uit te rusten...of niet? Hij is dood!

Rechercheur Stark kan Molly en haar houding niet goed lezen en besluit daarom dat Molly haar hoofdverdachte is. Ondertussen zijn er mensen en feiten die ook tegen Molly zijn. Wat moet dit (groot)moedersziel vrouw alleen doen? Dan komt Prose met het feelgood element. Niet iedereen is tegen Molly! Ik ben dolblij. Vanaf dit moment leest het verhaal nog sneller en vlotter weg.

Het kamermeisje is niet een dertien-in-een-dozijn verhaal met een conventionele hoofdpersoon. Nu zie ik dat tegenwoordig wel vaker, maar dan zijn de vrouwelijke hoofdpersonen vaak zo vreselijk afstotelijk als mens dat je hoopt op een bezoek van een seriemoordenaar of drie. Molly is anders. Molly is rechtdoorzee, doet niet aan spelletjes en wordt daarom als ‘weirdo’ beschouwd. Prose houdt met dit boek ons een spiegel voor. Zodra je anders bent dan anderen, hoor je er niet bij. Anders-zijn lijkt een vrijbrief om je te bedriegen en bedreigen.
Het mooist aan dit boek is dat Molly beseft dat ze niet alleen is en het niet alleen hoeft te doen. Niet iedereen is tegen haar en deze boodschap doet me veel goed.

Ik heb lang nagedacht over het aantal sterren dat ik dit verhaal wil geven. De ontwikkeling van Molly is goed uitgewerkt. De moord krijgt een te lage prioriteit en lijkt meer een kapstok om het verhaal van Molly aan te hangen. Daar mis ik toch een gedegen uitwerking. Daarom krijgt Het kamermeisje van Nita Prose 4 sterren van mij en geen vijf. Ik ben wel erg benieuwd naar een volgende Prose.