De schemertuin warm en oprecht

Toen ik dit boek voor het eerst voorbij zag komen dacht ik meteen: dit moet ik lezen. ...
De prachtige donkere omslag, stemmig, met bloemen aan de rand, het tuingereedschap en de vos. Ik ben dol op vossen.

Je zou kunnen zeggen dat er niet zoveel gebeurt in dit boek en dat het voort kabbelt. Het is een soort slice-of-life boek. Maar ik hou van de opbouw in dit warme, oprechte verhaal. Het beslaat een aantal levens, van de jaren zeventig tot nu. Zijdelings laat het de veranderingen zien die zich ondertussen hebben voorgedaan en wat de gevolgen en voordelen kunnen zijn van sociale opwaardering van een (volks)wijk. Langzaam groei je als lezer mee met de bewoners en hun omstandigheden. Verhalen in vele lagen, op een paar meters van elkaar.

''De personages en locatie zijn zo echt, hoewel ik vaker in Londen ben geweest, was ik nooit lijfelijk op de Eastbourne Road, maar je krijgt het gevoel dat je de personages zo tegen het lijf zou kunnen lopen en deel uit zou kunnen maken van hun leven. ''

De auteur gebruikt parallelle verhalen in twee tijdlijnen om de historische hoofdpersonages (Maya en Alma) en de hedendaagse personages (Winston en Bernice) in hun omgeving voor te stellen. Het zijn aangrenzende buren die een gezamenlijke tuin in Londen (en daarmee eigenlijk hun leven en problemen delen). Ondanks dat de auteur het thema van isolatie in het moderne stadsleven verkent, geeft het verhaal veel hoop en troost. De tuin als grote katalysator die verschillende mensen bij elkaar brengt en goed is voor de ziel. Ik voelde de ups en downs van emoties bij hen allemaal en vooral de liefde tussen Maya en Alma. Al gaat ook zeker Winston me aan het hart.

Het was fascinerend om te lezen over deze parallelle levens die zo verschillend waren, maar tegelijkertijd ook zoveel overeenkomsten hadden. En hoe dezelfde plek zo verschillend kan zijn voor de mensen die er wonen. Het is over het algemeen een feelgood verhaal over vriendschap, gevonden families en de kracht van de natuur die ons allemaal verbindt, of we dat nu willen of niet.

Ik ben heel benieuwd naar volgende werk van Sara Nisha Adams, maar dit boek blijft nog wel even hangen. Het mooie, gefundeerde verhaal dat me zowel aan het lachen als aan het huilen zou kunnen maken. Het is teder en bruist van het leven, met mensen die echt aanvoelen.

In hoeverre heb je vat op je eigen leven en wordt je leven gestuurd? Het kan eenzaam zijn, vooral als je ver weg bent van huis of van je geliefden (fysiek of anderszins), maar er is altijd een gemeenschap aan de andere kant van de poort, wachtend tot je klaar en moedig genoeg bent om je open te stellen om die te ontdekken.