Verdoemd, drie keer is een patroon

‘’In Nederland voert men zelden een volledige lijkschouw uit. Enkele forensisch pathologen maken zich sterk voor meer en beter onderzoek naar doodsoorzaken. Want niet alles is wat het lijkt.‘’

Sommige boeken wil je gewoon lezen. Zeker als het thema zo actueel is. De flaptekst en cover blijven net zolang in je hoofd rondspoken, tot je het boek eindelijk in handen hebt. Zo ook met ‘Verdoemd‘ van Mariska Overman.

Ondanks dat het verhaal fictie is, begint het boek met een dubbele waarschuwing. Eén dat niet alles is wat het lijkt, en twee, dat mensen die worstelen met de gedachte over zelfdoding contact op kunnen nemen met 113. Daarnaast een voorwoord van kees van der spek, misdaadjournalist en presentator van het programma ‘Moord of zelfmoord‘. Je bent als lezer alvast gewaarschuwd! De haren op mijn arm staan al overeind nog voor ik begonnen ben met lezen.

Mariska Overman schrijft vakkundig drie verhaallijnen en twee tijdslijnen (toen en nu) door elkaar, zonder dat het te ingewikkeld wordt. Al gelijk op de eerste bladzijden raak je als lezer betrokken bij een gebeurtenis in het toen. Drie vrienden spreken iets af met elkaar, dat grote gevolgen zal hebben. In de volgende (toen) hoofdstukken leren we Daan, Sara en Jelte steeds beter kennen.

In het nu, kruipen we in het hoofd van Isabel Dieudonné, die inmiddels postmortale verzorger is. Twee jaar geleden heeft ze haar werk als rechercheur vaarwel gezegd na een heftige zaak. Ze is net op bezoek geweest bij haar broer David, die alweer anderhalf jaar in de gevangenis zit. Bij terugkomst in het mortuarium is net een dode jongen binnengebracht, een trein suïcide. Als er na korte tijd opnieuw een zelfmoord binnenkomt, vertrouwt Isabel het niet helemaal en gaat op onderzoek uit.

Door te wisselen tussen de periode ‘toen’ en ‘nu’ krijg je als lezer veel informatie. Toch weet de auteur lange tijd het werkelijke verhaal geheim te houden. Dat maakt de lezer extra nieuwsgierig naar de onderlinge verbanden. De onderhuidse spanning bouwt zich steeds verder uit, in beide tijdlijnen en er borrelen steeds weer nieuwe vragen op.

Ondanks delicate onderwerpen ontwikkelt het plot zich tot een knap einde en kom je uiteindelijk achter het geheim. Mariska laat het verhaal gewoon binnenkomen; de tedere vriendschap, het destructieve, het verlies, en het verdriet dat daarmee gepaard gaat. Het boek blijft na lezing nog lang nasudderen.