Een ontroerend inkijkje in crisispleegzorg

‘’Is dit wel het goede meisje?’’ Vroeg ik zacht. Ja, dat wist hij zeker, de naam klopte en het kwam wel vaker voor dat de gegevens niet helemaal aansloten, vooral bij spoedjes. Haar dossier lag nog bij Bureau Jeugdzorg, maar ze zouden het zo snel mogelijk nasturen. ....

Mirjam Oldenhave en haar man Job zijn crisispleegouders. Dat wil zeggen dat ze onderdak bieden, aan kinderen die (soms tijdelijk) uit huis geplaatst worden. Crisisopvang is in principe acuut en voor enkele weken tot maanden .

Wat beweegt iemand om pleegouder te worden? Kan een kind zich hechten in een vreemd gezin? . Dat is de rode draad in ‘’Weet ik veel, belevenissen van een pleegmoeder ’’. Mirjam geeft in haar nieuwe boek een openhartige en ontroerend inkijkje hoe de zorg er toe kan gaan. Ze beschrijft niet alleen de dagelijkse problemen, het aftasten en inschatten en de valkuilen, maar slaagt er ook in gevoel voor humor en de liefde van het opvoeden van kinderen over te brengen. Elke emotie voelt echt.

Esi, de nieuwe pleegdochter is volgens de informatie negen jaar en ze komt uit Drenthe, maar volgens de groepsleider die haar net gebracht heeft, is ze pas zeven en komt ze oorspronkelijk uit Ghana.

Het eerste wat opvalt als het dossier binnenkomt zijn alle onzekerheden in het bestaan van het meisje. Zo is het de vraag, of haar ouders nog leven, hoe en waarom ze uit Ghana is vertrokken, en waar ze afgelopen jaren precies verbleef. Zelfs haar leeftijd is niet helemaal zeker.
Pas toen een onderwijzeres vermoedens van verwaarlozing had en daarbij ook meteen actie ondernam kwam er iemand van jeugdzorg naar Esi kijken. Die brachten haar naar doorstroom, een zorginstelling die spoedopvang voor kinderen verzorgt. Na een tijdelijke opvang bij een gezin in putten, komt Esi bij Mirjam en Job terecht.

Dat is geen makkelijk begin, voor beiden niet, maar met kennis van de procedures en hun vermogen tot het liefhebben van niet-eigen kinderen weten Mirjam en Job een veilig thuis te creëren voor het meisje. Een huis waar ook hond Ollie een grote rol speelt, en waar de auteur treffend opmerkt, dat hij (de hond) vooraf twee maal naar het asiel is ‘’teruggebracht’’, terwijl er in het verslag van Esi staat geschreven, dat ze is ‘’teruggeplaatst’’.

Het boek is overigens echt een aanrader . Veel (pleeg)ouders zullen zich in dit verhaal herkennen. Tussen de regels door lees je wat er zoal bij komt kijken bij al die zorg, maar het is alles behalve zwaar. Als lezer (en ook als pleegkind), heb ik de laatste bladzijde met een tevreden zucht omgeslagen. Beiden kanten zijn mooi belicht. Het boek had van mij nog honderd bladzijden dikker mogen zijn, maar stiekem hoop ik gewoon op een vervolg . * Esi als puber in Huize Oldenhave * , ik verheug me nu al.