Sprankeltje hoop

De vergeten vrouwen is een boek over hoop, over verlies, over liefde en vriendschap maar vooral over trouw en toewijding.


Frances is twintig als ze vertrekt als verpleegkundige naar de oorlog in Vietnam of, zoals het in het boek haakt genoemd wordt, 'Nam. Ze wil haar broer achterna in de hoop dat haar ouders even trots op haar zullen zijn, even trots als op alle helden die gingen vechten in de oorlog. Helaas pakt dit anders uit, want vrouwen gaan niet naar de oorlog aldus haar ouders. 


Wat Frances in Vietnam allemaal meemaakt tart de verbeelding. De slachtoffers die ze binnen ziet komen zijn soms amper te herkennen, de operaties die ze moet uitvoeren moeilijk voor te stellen. Waar Frances in het begin de gruwel amper kan vatten en compleet verlamt, is ze na een tijdje een waardige oorlogsverpleegkundige, één van de beste die er is.


Wanneer Frances terugkeert uit de oorlog is ze niet voorbereid op de woede en de haat die ze terug krijgt van het Amerikaanse volk. Mensen bespuwen haar en laten haar links liggen omdat ze zich in de oorlog gemengd heeft. Dit was niet de thuiskomst die ze verwacht had. Frances stort compleet in, overdonderd door de gruwel die ze in 'Nam meemaakte, haar hart meerdere keren gebroken door alle mensen die ze moest afgeven. Stukje bij beetje stort haar leven compleet in elkaar, tot het, op haar dieptepunt, compleet mis gaat....


Het is niet voor te stellen wat iedereen in oorlog ooit heeft moeten meemaken. Dit boek toont waarschijnlijk nog maar een fractie van de werkelijkheid.


Het boek begint met de gruwel in Vietnam, regelmatig kan je brieven lezen die Frances naar het thuisfront stuurt en daarna volgt de relaas van de thuiskomst en het leven van Frances in de jaren na de oorlog. De impact die het op haar gehad heeft is niet te onderschatten.


Zoals we van Kristin Hannah gewoon zijn is het boek zeer beeldend en vlot geschreven. Je kan je bijna voorstellen dat je samen met Frances in de operatiekamer staat. Dit verhaal is te belangrijk om niet verteld te worden. Het toont niet alleen de gruwel op het moment van de oorlog maar ook de nasleep ervan, waar we niet bij stilstaan. Niet alleen het verlies van dierbaren, maar ook de constante angst van een nieuwe aanval, zelfs wanneer je al lang terug thuis bent. Maar het toont ook aan hoe ware vriendschappen ontstaan, hoe de gruwel mensen dichter bij elkaar brengt.... En hoe er altijd hoop is, hoe klein het sprankeltje ook is....