Een dodelijk virus dat de hele samenleving aantast: eng, frustrerend en emotioneel en heel erg herkenbaar..

Van Uitgeverij HarperCollins mocht ik dit boek van Marieke Nijkamp lezen en recenseren. Ik heb deze schrijfster vaak voorbij zien komen, maar ik heb zelf nog niets van haar gelezen. De achterflap en de spooky cover trok mij ontzettend aan, dus ik ging met hoge verwachtingen dit boek in.

Hope is een jeugdinstelling gelegen bij het stadje Sam's Throne, waar kinderen die een delict gepleegd hebben worden geplaatst. Het zou een therapeutische instelling moeten zijn, waar kinderen begeleiding krijgen bij het leven in de samenleving, maar dit blijkt niet zo te zijn. Er heerst een hierarchische orde in de instelling, waar bullebak Hunter de dienst uitmaakt. Hij heeft zelfs sommige bewakers om zijn vingers gewonden, waardoor de bewoners van Hope niet alleen gebonden zijn aan de regels van de instellng, maar ook de regels die Hunter uitmaakt.

Het verhaal wordt beschreven vanuit verschillende perspectieven:
- Logan: Een meisje dat vanwege haar ervaringen uit het verleden niet kan praten en daardoor zich alleen kan uitdrukken in gebaren. Zij zit samen met haar zus, Leah, in Hope en zij kunnen niet zonder elkaar. Leah is vaak haar tolk en leidt haar de weg wanneer Logan het moeilijk heeft.
- Emerson: Emerson is non-binair. Zij was een christelijk meisje, maar is vanwege haar geaardheid door haar ouders verstoten. Zij is erg zoekende naar wie ze is en wat haar plek is in de samenleving.
- Grace: Grace is een daadkrachtige en moedige meid, die niet wegschrikt om haar eigen plan te bepalen. Zij heeft een sterke vriendschap met Casey, haar celgenoot.

Op een dag zijn ineens alle bewakers van Hope nergens te bekennen. Een groepje bewoners van Hope besluit te vluchten, maar komen er al snel achter dat er een gevaarlijk virus ronddwaalt. Dan draait ineens het leven om overleven. Wat is het precies voor virus en hoe ontwikkelt het zich? en je niet weet wat het virus is en hoe het zich ontwikkeld? Gaat iedereen het wel overleven? Hoe besmettelijk is het? En wat doe je als de hele wereld je vergeten lijkt te zijn?

Ondanks dat Marieke Nijkamp Covid-19 niet benoemd, is dit natuurlijk allemaal heel erg herkenbaar. En misschien is dat ook wat me tegenstond in dit verhaal. Het voelde voor mij een beetje aan als een soort herhaling van het afgelopen 2.5 jaar, alleen is het virus uit " als de nacht valt" een extremere variant. Het idee van een jeugdinrichting sprak me heel erg aan, maar misschien had ik hierdoor verkeerde verwachtingen. Ik had gehoopt om meer een overlevings/hungergamesvibe. Ik had graag ook meer willen weten van de groep die vertrokken is uit Hope. Echte spanning heb ik namelijk niet gevoeld in het boek en het einde voelde voor mij niet echt af. Echter kan ik dat ook wel weer koppelen aan de huidige situatie. Wanneer is het nou eindelijk eens afgelopen? Dat zette mij dan wel weer aan het denken.
De schrijfstijl van Marieke Nijkamp was erg prettig en ik ben dan ook in 2 dagen door het verhaal gevlogen. Wat ik sterk vond aan het boek, was de komst van een non-binair persoon. Hier moest ik zelf erg aan wennen, vanwege de benamingen hen en hun. Dit kan soms nogal verwarrend zijn, vooral als er daarvoor iets gebeurd wat een groep betreft, maar naarmate het verhaal vorderde werd dit makkelijk. Dit is een van de eerste verhalen geweest die een non-binair persoon betreft die ik gelezen heeft, dus ik denk dat het vooral een kwestie is van wennen.

Samenvattend: een lekker weglezend boek die erg herkenbaar is voor deze periode in ons leven. Het virus houdt de hele samenleving in de ban en hoe belangrijk is het om juist dan te zorgen voor elkaar, naar elkaar om te kijken en samen te overleven. Dat heeft Marieke hier prima kunnen neerzetten.