Lezersrecensie
We kunnen een anders nooit echt kennen, omdat we onszelf zelden kennen
Tegelijkertijd startte Inge een leesclubje voor hetzelfde boek dus ik besloot met hen mee te lezen en ook de bespreking te leiden. Drie vliegen in één klap om het zo maar te zeggen.
Ik heb nog niet eerder een boek van Feeney gelezen, al staat Sometimes I lie wel in de boekenkast te wachten tot ze aan de beurt is. Ik had dus geen idee wat ik moest verwachten. De cover is op het eerste gezicht onheilspellend, maar ook mooi. Toch is het niet een cover waardoor ik het boek sneller zou kopen. De gele letters springen er wel uit en de rotsen en donkere wolken geven echt het thriller gevoel, maar net als de Karin Slaughter boeken, valt deze cover niet onder het de noemer "Buy a book by its cover". Ik heb het boek dan ook gekozen omdat de flaptekst me enorm aansprak. Die lees je hierboven ook. Dit boek ziet eruit als een heel spannend, onheilspellend en mysterieus boek en het is ook een soort thriller die ik nog niet had gelezen en aangezien de goede verhalen over Feeney, kon ik het niet laten om juist dit exemplaar aan te vragen.
In het boek zit meteen aan het begin een Map van het huis waarin het verhaal zich afspeelt. erg fijn. Pluspuntje dus. Een ander pluspunt, wat je meteen meeneemt het verhaal in, is de intro. De intro komt van "de agent van de auteur" die een manuscript ontvangt van een auteur die al jaren lang dood is. Hij waarschuwt ervoor dat dit verhaal wel eens waargebeurd zou kunnen zijn. Eigenlijk geeft Feeney hier al een heel stuk weg van hoe het verhaal in elkaar steekt maar 1+1= bij mij bijna nooit twee dus ik was alleen maar verward en totaal geobsedeerd met hoe dit verhaal zou lopen, zonder 1 keer logisch na te denken bij het vervolg na de intro.
Het verhaal zelf wordt geschreven in eerste persoonsvorm van Daisy. Een meisje dat geboren is met een gebroken hart. Ze groeit op in een familie die menig mens eveneens als gebroken zou beschouwen. Elk persoon binnen de familie heeft zijn eigen gebreken en eigenaardigheden en dit heeft in het verleden voor de nodige problemen gezorgd. Echter komen ze op de verjaardag van Oma "Nana" toch nog een keer samen om het te vieren. In het huis van Nana, dat 's nachts 8 uur lang is afgesneden van het vaste land. De familie zit hier dus samen vast, en als het hoge tij komt, wordt de eerste moord gepleegd, en daaropvolgend elk uur eentje. De hele familie wordt uitgemoord en het is een raadsel wie het doet en waarom. Het hele boek zat ik midden in het verhaal en ik had hem dan ook zo uit. Feeney heeft een hele fijne en toegankelijke schrijfstijl en hoofdstukken die ook niet al te lang is. Er gebeuren vrij heftige dingen in het verhaal, zowel in het heden als in de flashbacks naar het verleden, die het verhaal niet persé spanning geven, maar wel een bepaalde ongemakkelijke, negatieve en troosteloze sfeer. En dan hangen er nog allemaal geheimen in de lucht die bewaard blijven tot in de laatste hoofdstukken, waardoor je ondanks die niet constant aanwezige spanning, toch op het puntje van je stoel blijft zitten. Ik zag het einde van het verhaal totaal niet aankomen. Terwijl aan het einde van het verhaal alle puzzelstukjes op hun plek vallen en ik mezelf eigenlijk wel voor mijn hoofd kon slaan dat ik de antwoorden op al mijn vragen niet al veel eerder zelf vond. Ik voel me misschien zelfs een beetje dom, maar dat betekent dat Feeney wel een goed verhaal heeft geschreven waarbij je soms echt voorbij gaat aan wat er voor je neus gebeurt. Je let pas op de tekenen als je je bewust bent van wat er daadwerkelijk speelt.
De karakters zijn allemaal heel eigenzinnig, maar lijken toch ook weer enorm op elkaar. Het is natuurlijk een familie, dus in zekere zin zullen ze allemaal op elkaar lijken, maar bijvoorbeeld de drie zusjes in het verhaal, hebben allemaal een andere opvoeding gehad en ook een andere beleving van hun verleden, wat hen wel geschapen heeft tot wie ze nu zijn. Erg goed hoe dat is omschreven en gedaan. Ik vond Nana erg leuk. Haar karakter is er eentje die erg past bij mezelf, maar op andere momenten ook weer totaal niet. Naast Daisy was ze wel mijn favoriete karakter.
Het boek schept verwarring en wantrouwen aan alle kanten en je bent je constant aan het afvragen hoe het verhaal nu eigenlijk in elkaar steekt. Na het lezen moet ik zeggen dat ik toch nog wel met vragen achterblijf, maar ik ben ontzetten tevreden over wat ik heb gelezen en zag het einde dus ook bepaald niet aankomen. Feeney is wel een meester in goede verhalen neerzetten zonder dat het op een standaard thriller gaat lijken. Echt fantastsich.
Wat ook wel leuk is om te benoemen is dat dit verhaal zich afspeelt tijdens halloween. Dus voor de mensen die een boek zoeken voor tijdens Halloween, deze is een aanrader!
Leuke quotes uit het boek:
"Als je de weg niet terug kunt vinden naar Vreugde, ga dan naar de plek die je kent als Minder Verdrietig"
"We kunnen een ander nooit echt kennen, omdat we onszelf zelden kennen"
"Het speuren naar verhalen die verborgen zitten in de hoofden van mensen is mijn favoriete bezigheid"
Ik geef Één voor één 3,5 ster!
~ Live Your Life Reading
Ik heb nog niet eerder een boek van Feeney gelezen, al staat Sometimes I lie wel in de boekenkast te wachten tot ze aan de beurt is. Ik had dus geen idee wat ik moest verwachten. De cover is op het eerste gezicht onheilspellend, maar ook mooi. Toch is het niet een cover waardoor ik het boek sneller zou kopen. De gele letters springen er wel uit en de rotsen en donkere wolken geven echt het thriller gevoel, maar net als de Karin Slaughter boeken, valt deze cover niet onder het de noemer "Buy a book by its cover". Ik heb het boek dan ook gekozen omdat de flaptekst me enorm aansprak. Die lees je hierboven ook. Dit boek ziet eruit als een heel spannend, onheilspellend en mysterieus boek en het is ook een soort thriller die ik nog niet had gelezen en aangezien de goede verhalen over Feeney, kon ik het niet laten om juist dit exemplaar aan te vragen.
In het boek zit meteen aan het begin een Map van het huis waarin het verhaal zich afspeelt. erg fijn. Pluspuntje dus. Een ander pluspunt, wat je meteen meeneemt het verhaal in, is de intro. De intro komt van "de agent van de auteur" die een manuscript ontvangt van een auteur die al jaren lang dood is. Hij waarschuwt ervoor dat dit verhaal wel eens waargebeurd zou kunnen zijn. Eigenlijk geeft Feeney hier al een heel stuk weg van hoe het verhaal in elkaar steekt maar 1+1= bij mij bijna nooit twee dus ik was alleen maar verward en totaal geobsedeerd met hoe dit verhaal zou lopen, zonder 1 keer logisch na te denken bij het vervolg na de intro.
Het verhaal zelf wordt geschreven in eerste persoonsvorm van Daisy. Een meisje dat geboren is met een gebroken hart. Ze groeit op in een familie die menig mens eveneens als gebroken zou beschouwen. Elk persoon binnen de familie heeft zijn eigen gebreken en eigenaardigheden en dit heeft in het verleden voor de nodige problemen gezorgd. Echter komen ze op de verjaardag van Oma "Nana" toch nog een keer samen om het te vieren. In het huis van Nana, dat 's nachts 8 uur lang is afgesneden van het vaste land. De familie zit hier dus samen vast, en als het hoge tij komt, wordt de eerste moord gepleegd, en daaropvolgend elk uur eentje. De hele familie wordt uitgemoord en het is een raadsel wie het doet en waarom. Het hele boek zat ik midden in het verhaal en ik had hem dan ook zo uit. Feeney heeft een hele fijne en toegankelijke schrijfstijl en hoofdstukken die ook niet al te lang is. Er gebeuren vrij heftige dingen in het verhaal, zowel in het heden als in de flashbacks naar het verleden, die het verhaal niet persé spanning geven, maar wel een bepaalde ongemakkelijke, negatieve en troosteloze sfeer. En dan hangen er nog allemaal geheimen in de lucht die bewaard blijven tot in de laatste hoofdstukken, waardoor je ondanks die niet constant aanwezige spanning, toch op het puntje van je stoel blijft zitten. Ik zag het einde van het verhaal totaal niet aankomen. Terwijl aan het einde van het verhaal alle puzzelstukjes op hun plek vallen en ik mezelf eigenlijk wel voor mijn hoofd kon slaan dat ik de antwoorden op al mijn vragen niet al veel eerder zelf vond. Ik voel me misschien zelfs een beetje dom, maar dat betekent dat Feeney wel een goed verhaal heeft geschreven waarbij je soms echt voorbij gaat aan wat er voor je neus gebeurt. Je let pas op de tekenen als je je bewust bent van wat er daadwerkelijk speelt.
De karakters zijn allemaal heel eigenzinnig, maar lijken toch ook weer enorm op elkaar. Het is natuurlijk een familie, dus in zekere zin zullen ze allemaal op elkaar lijken, maar bijvoorbeeld de drie zusjes in het verhaal, hebben allemaal een andere opvoeding gehad en ook een andere beleving van hun verleden, wat hen wel geschapen heeft tot wie ze nu zijn. Erg goed hoe dat is omschreven en gedaan. Ik vond Nana erg leuk. Haar karakter is er eentje die erg past bij mezelf, maar op andere momenten ook weer totaal niet. Naast Daisy was ze wel mijn favoriete karakter.
Het boek schept verwarring en wantrouwen aan alle kanten en je bent je constant aan het afvragen hoe het verhaal nu eigenlijk in elkaar steekt. Na het lezen moet ik zeggen dat ik toch nog wel met vragen achterblijf, maar ik ben ontzetten tevreden over wat ik heb gelezen en zag het einde dus ook bepaald niet aankomen. Feeney is wel een meester in goede verhalen neerzetten zonder dat het op een standaard thriller gaat lijken. Echt fantastsich.
Wat ook wel leuk is om te benoemen is dat dit verhaal zich afspeelt tijdens halloween. Dus voor de mensen die een boek zoeken voor tijdens Halloween, deze is een aanrader!
Leuke quotes uit het boek:
"Als je de weg niet terug kunt vinden naar Vreugde, ga dan naar de plek die je kent als Minder Verdrietig"
"We kunnen een ander nooit echt kennen, omdat we onszelf zelden kennen"
"Het speuren naar verhalen die verborgen zitten in de hoofden van mensen is mijn favoriete bezigheid"
Ik geef Één voor één 3,5 ster!
~ Live Your Life Reading
1
Reageer op deze recensie
