Lezersrecensie
Pas op, grafisch (pas op, spoilers)
Daar waren we weer met een recensie over een boek van Karin Slaughter. Inmiddels is het misschien bekend, maar ik ben een enorme Karin Slaughter fan. Nee, ik heb niet alle boeken al 100 keer van voor naar achter en andersom gelezen. Nee ik heb Slaughter niet ontmoet en handtekeningen verzameld in elk boek. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik sinds het begin van de Grant County serie een lichte obsessie begin te krijgen voor de boeken van Slaughter. Met de #SamenLezenWe club van Inge gingen we deze keer een standalone lezen, genaamd mooie meisjes. Ik was natuurlijk ontzettend benieuwd naar de standalone, omdat Slaughter in haar reeksen heel veel diepgang legt over de hoofdpersonen en deze steeds verder uitbreidt. In een standalone is dat veel moeilijker om te doen, omdat je gewoonweg maar 1 boek de tijd hebt om al je karakters in uit te werken en uit te diepen. Ik was daarom heel benieuwd hoe dit boek in elkaar zou steken.
De cover van het boek is weer simpel. Ik heb de uitgave van HarperCollins en die lijken allemaal op elkaar en passen daardoor heel mooi als 1 set bij elkaar. Heel bijzonder zijn de covers niet, maar toch spreken ze me aan.
Ik lees de Nederlandse vertalingen, maar merk dat ik er wel naar begin te neigen om de Engelse versies te gaan lezen. Ik geef nu aan dat de schrijfstijl van Karin Slaughter erg fijn is, maar ik heb totaal geen idee of de Nederlandse versie enigszins overeen komt met de Engelse versie en ik ben toch wel heel benieuwd of haar eigen schrijfstijl lijkt op die van de vertalingen en of ik ze in de originele taal nog steeds zo fijn en vlot vindt lezen. Het boek is geschreven in de derde persoonsvorm, vanuit Claire en Lydia, maar de brieven zijn geschreven vanuit hun vader aan zijn andere vermiste dochter, Julia.
Zoals gewoon moest mooie meisjes ook weer wat op gang komen. Het boek begint vrij heftig en lijkt dan te vertragen en een stuk langzamer te gaan om tijd te nemen voor alle details en spelletjes die Slaughter het hele boek met je speelt. Ook dit boek is weer een slowburn waarbij de karakters bijna belangrijker zijn dan het plot. echter zit hier nu wel meer een wisselwerking in doordat hetgeen er gebeurt in het boek erg heftig is en ook erg gedetailleerd beschreven is. Daarnaast lees je van de vader van de hoofdpersonen ook stukken in het boek die voor afwisseling zorgen. Deze brieven zijn in het verleden geschreven en zijn dus een soort van flashbacks. Eerst vroeg ik me af wat deze brieven toevoegden aan het verhaal, aangezien de vader zelfmoord pleegde, maar als snel steeg mijn vermoeden dat het anders was en toen werden de brieven interessanter. Er blijven steeds dingen gebeuren, er wordt wantrouwen geschept naar iedereen in het verhaal, en van niks weet je nog hoe het echt zit. Ik had echter wel mijn vermoedens, die juist bleken te zijn en daardoor had het verhaal voor mij geen plotselinge wendingen of hele onverwachte gebeurtenissen. Ik had vrij snel door hoe het zat en wat er allemaal aan de hand was. Alleen de plek waar ze Julia uiteindelijk vinden was voor mij wel onbekend, dit detail had ik even gemist.
Gewoon een leuk feitje tussendoor. In het boek wordt het boek Go ask Alice benoemd, deze heb ik afgelopen jaar gelezen en staat hier nu in de kast. Voor iedereen die hem nog niet heeft gelezen, ga dat vooral doen. Bij deze een reminder om Go ask Alice te halen in de winkel en hem te lezen! Het gaat over een meisje dat een dagboek schrijft en verslaafd raakt aan drugs. Vrij heftig verhaal om te lezen, maar wel erg leerzaam.
Iedereen in het verhaal heeft zijn fair share meegemaakt en dat heeft ze gevormd tot wie ze zijn. Julia wordt ontvoerd (en gemarteld en vermoord) en dat heeft invloed op de hele familie, allemaal op hun eigen manier. Lydia raakt verslaafd, haar moeder raakt in een depressie, haar vader raakt geobsedeerd met de verdwijning van zijn dochter en en Claire wordt vrij stil en vooral afhankelijk van de mensen om zich heen. Dit vormt het hele verhaal en hoe het uiteindelijk gaat lopen. Het meest interessante vond ik Claire. Zij heeft eigenlijk altijd alles laten oplossen door anderen en kon totaal niet op eigen benen staan, en nu moet ze zelf een heel groot probleem gaan oplossen, er is niemand die haar kan helpen. Hoe zij over die angst heen komt en in de actie modus komt, de plannen die ze vervolgens bedenkt en uitvoert, bewonderen mij echt. Zij laat zien waarom karakterontwikkeling zo belangrijk kan zijn in een verhaal. Een beetje jammer dat ze het aan het einde weer kwijt lijkt te zijn, maargoed, laten we dat oor het gemak even vergeten.
Ik vond Mooie Meisjes weer een meesterwerk. Voorspelbaar, dat absoluut, maar een meesterwerk. Slaughter weet precies hoe ze een boek moet schrijven, hoe ze spelletjes kan spelen met haar eigen karakters en ze in totaal verwarring kan brengen of tot wanhoop kan drijven. Ze weet overal de pijnlijke en moeilijke plekken te vinden en te beschrijven en als slagroom op de taart schrijft ze ook nog de meest gruwelijke vormen van foltering en mishandeling zo openbaar en zichtbaar op dat je er gewoon misselijk van kan worden. Ik lees niet veel boeken waarin met zoveel detail wordt geschreven over wat een anders wordt aangedaan. Walgelijk en meesterlijk op het zelfde moment.
De Grant County serie blijft nog steeds favoriet maar ik geef mooie meisjes 4 sterren!
~ Live Your Life Reading
De cover van het boek is weer simpel. Ik heb de uitgave van HarperCollins en die lijken allemaal op elkaar en passen daardoor heel mooi als 1 set bij elkaar. Heel bijzonder zijn de covers niet, maar toch spreken ze me aan.
Ik lees de Nederlandse vertalingen, maar merk dat ik er wel naar begin te neigen om de Engelse versies te gaan lezen. Ik geef nu aan dat de schrijfstijl van Karin Slaughter erg fijn is, maar ik heb totaal geen idee of de Nederlandse versie enigszins overeen komt met de Engelse versie en ik ben toch wel heel benieuwd of haar eigen schrijfstijl lijkt op die van de vertalingen en of ik ze in de originele taal nog steeds zo fijn en vlot vindt lezen. Het boek is geschreven in de derde persoonsvorm, vanuit Claire en Lydia, maar de brieven zijn geschreven vanuit hun vader aan zijn andere vermiste dochter, Julia.
Zoals gewoon moest mooie meisjes ook weer wat op gang komen. Het boek begint vrij heftig en lijkt dan te vertragen en een stuk langzamer te gaan om tijd te nemen voor alle details en spelletjes die Slaughter het hele boek met je speelt. Ook dit boek is weer een slowburn waarbij de karakters bijna belangrijker zijn dan het plot. echter zit hier nu wel meer een wisselwerking in doordat hetgeen er gebeurt in het boek erg heftig is en ook erg gedetailleerd beschreven is. Daarnaast lees je van de vader van de hoofdpersonen ook stukken in het boek die voor afwisseling zorgen. Deze brieven zijn in het verleden geschreven en zijn dus een soort van flashbacks. Eerst vroeg ik me af wat deze brieven toevoegden aan het verhaal, aangezien de vader zelfmoord pleegde, maar als snel steeg mijn vermoeden dat het anders was en toen werden de brieven interessanter. Er blijven steeds dingen gebeuren, er wordt wantrouwen geschept naar iedereen in het verhaal, en van niks weet je nog hoe het echt zit. Ik had echter wel mijn vermoedens, die juist bleken te zijn en daardoor had het verhaal voor mij geen plotselinge wendingen of hele onverwachte gebeurtenissen. Ik had vrij snel door hoe het zat en wat er allemaal aan de hand was. Alleen de plek waar ze Julia uiteindelijk vinden was voor mij wel onbekend, dit detail had ik even gemist.
Gewoon een leuk feitje tussendoor. In het boek wordt het boek Go ask Alice benoemd, deze heb ik afgelopen jaar gelezen en staat hier nu in de kast. Voor iedereen die hem nog niet heeft gelezen, ga dat vooral doen. Bij deze een reminder om Go ask Alice te halen in de winkel en hem te lezen! Het gaat over een meisje dat een dagboek schrijft en verslaafd raakt aan drugs. Vrij heftig verhaal om te lezen, maar wel erg leerzaam.
Iedereen in het verhaal heeft zijn fair share meegemaakt en dat heeft ze gevormd tot wie ze zijn. Julia wordt ontvoerd (en gemarteld en vermoord) en dat heeft invloed op de hele familie, allemaal op hun eigen manier. Lydia raakt verslaafd, haar moeder raakt in een depressie, haar vader raakt geobsedeerd met de verdwijning van zijn dochter en en Claire wordt vrij stil en vooral afhankelijk van de mensen om zich heen. Dit vormt het hele verhaal en hoe het uiteindelijk gaat lopen. Het meest interessante vond ik Claire. Zij heeft eigenlijk altijd alles laten oplossen door anderen en kon totaal niet op eigen benen staan, en nu moet ze zelf een heel groot probleem gaan oplossen, er is niemand die haar kan helpen. Hoe zij over die angst heen komt en in de actie modus komt, de plannen die ze vervolgens bedenkt en uitvoert, bewonderen mij echt. Zij laat zien waarom karakterontwikkeling zo belangrijk kan zijn in een verhaal. Een beetje jammer dat ze het aan het einde weer kwijt lijkt te zijn, maargoed, laten we dat oor het gemak even vergeten.
Ik vond Mooie Meisjes weer een meesterwerk. Voorspelbaar, dat absoluut, maar een meesterwerk. Slaughter weet precies hoe ze een boek moet schrijven, hoe ze spelletjes kan spelen met haar eigen karakters en ze in totaal verwarring kan brengen of tot wanhoop kan drijven. Ze weet overal de pijnlijke en moeilijke plekken te vinden en te beschrijven en als slagroom op de taart schrijft ze ook nog de meest gruwelijke vormen van foltering en mishandeling zo openbaar en zichtbaar op dat je er gewoon misselijk van kan worden. Ik lees niet veel boeken waarin met zoveel detail wordt geschreven over wat een anders wordt aangedaan. Walgelijk en meesterlijk op het zelfde moment.
De Grant County serie blijft nog steeds favoriet maar ik geef mooie meisjes 4 sterren!
~ Live Your Life Reading
1
Reageer op deze recensie
