Lezersrecensie
Amore, more, ore, re, nascuntur amicitiae (uit liefde, gewoonte, mondeling verkeer en daden ontstaan vriendschappen)
'Het volk dat in het duister wandelde, heeft een groot licht gezien. Op degenen die in het land van diepe schaduw wonen, heeft licht geschenen.' Dit was een van mijn favoriete quotes van dit boek, omdat dit boek gaat over genezing: het licht terug vinden in de duisternis.
Het boek gaat over Ambre, een jonge twintiger die smoorverliefd is op de veertigjarige Philippe. Ze heeft alles voor hem over, zelfs haar eigen leven... Wegens zijn gezin kon Ambre geen leven met hem opbouwen en daarvan genieten. Ze voelde zich ongelukkig en geteisterd door eenzaamheid, onderneemt ze een poging tot zelfmoord. Wanneer ze wakker wordt, besluit Philippe haar naar een vriend in Arvieux te brengen. Daar zal Ambre geconfronteerd worden met haar littekens (zowel de fysieke als de mentale) en de vrienden van haar leven...
In het eerste hoofdstuk leer je het hoofdpersonage, Ambre, steeds beter kennen. Haar leven is alleen allesbehalve rozengeur en manenschijn: je wordt meteen geconfronteerd met haar zelfmoordpoging. Niet alleen wordt je er mee geconfronteerd, je komt ook te weten waarom ze daarvoor koos. Het is een heftig begin, maar dit heeft mij echt getriggerd om verder te lezen in het boek. Het maakte mij nieuwsgierig naar het verdere verloop van Ambre haar leven.
Niet alleen het eerste hoofdstuk heeft mij getriggerd om verder te lezen, maar ook de vlotte schrijfstijl. De zinnen zijn niet al te moeilijk, je hoeft er niet te veel bij na te denken (ze lijken in de verste verte niet op de periodische zinnen van Caesar). Dit zorgde ervoor dat het boek las als een trein. Ook de personages werden voldoende uitgediept: je kwam meer over hen te weten, maar enkel de noodzakelijke details. Daardoor werd het niet te druk en bleef het 'overzichtelijk', want er komen nogal wat personages aan bod in dit boek. Natuurlijk kom je wel alles te ween wat noodzakelijk is voor het verhaal. Niet meer en niet minder, net genoeg. Een sterkte van Mélissa Da Costa was daarnaast haar beeldende schrijfstijl: ze kon passages beschrijven alsof je er zelf bij zou staan. Samen aan het kampvuur betekende sfeer en gezelligheid die je tot in jouw leesstoel kon ervaren. Daar heb ik van genoten!
Het boek is niet opgedeeld in hoofdstukken, maar in ongeveer 10 grote delen. Het boek telt ruim 500 pagina's, wat betekent dat elk deel toch wel rond de vijftig pagina's telt. Dit is veel voor een hoofdstuk, maar omdat het zo vlot leest, kom je heel snel aan het einde van een deel. Soms vond ik de lengte van de deze delen wel vervelend, omdat ik dan soms genoodzaakt werd om in het midden van een bepaald deel te stoppen (wat ik liever niet doe).
Wat het boek zo mooi maakte, waren de verschillende thema's. Het ene wat meer gewaagd dan het andere. Zo kwam het thema 'vriendschap' heel duidelijk aan bod. Tijdens Ambre haar verblijf in het chalet, komt ze in contact met de andere seizoenswerkers. Ieder van hen draagt een zware rugzak met zich mee, ieder van hen heeft een zwaar verleden achter de rug en toch durven ze zich voor elkaar open te stellen. Ze leren elkaar te vertrouwen en elkaar te steunen. Ook voor Ambre is dit het geval. Ze komt zonder vertrouwen, met een geschaad zelfbeeld aan in het chalet en durft niemand in vertrouwen te nemen. Het gevolg is dat ze liegt, maar gelukkig durft ze na een tijdje haar hart open te stellen. Haar ijs breekt en hieruit ontstaan prachtige vriendschappen, vriendschappen voor het leven.
Daarnaast komen ook de thema's zelfmoord, homoseksualiteit (adhv luchtige passages die een lach op je gezicht toveren), liefde, loslaten van je verleden, zelfbeeld, zelfvertrouwen, geloof in anderen, steun,... in voor! En allemaal op een prachtige manier voorgesteld, maar toch realistisch.
Niet alleen heb ik prachtige scènes mogen lezen, ook werden er heel mooie uitspraken gedaan. Ik heb heel wat zinnen kunnen aanduiden, zelfs zinnen waaruit ik heb geleerd. Zinnen die je echt doen nadenken over het boek, over je eigen leven. 'Ik heb gedacht dat gelukkig zijn betekent dat je stabiliteit vind, dat je volmaakt geluk beleeft dat nooit wordt verstoord. [...] Uiteindelijk heb ik begrepen dat je er juist voor kiest om af te rekenen met het verleden, dat je mensen kwijtraakt en zo het risico loopt om nieuwe mensen te leren kennen.'
Ik ben ook heel blij dat ik alle mensen die actief hebben meegedaan aan de leesclub van 'Waar de zon de sneeuw raakt' een beetje heb mogen leren kennen. Het was heel fijn om perspectieven met elkaar uit te wisselen, het maakte mij gelukkig. Ik ben nog steeds zeer dankbaar dat ik werd uitgekozen om dit boek te lezen en vervolgens te recenseren, dankjewel @Hebban en @Marieke Scheers (onze coördinator)!
Ook bedankt aan Standaard Uitgeverij voor het recensie-exemplaar!
Het boek gaat over Ambre, een jonge twintiger die smoorverliefd is op de veertigjarige Philippe. Ze heeft alles voor hem over, zelfs haar eigen leven... Wegens zijn gezin kon Ambre geen leven met hem opbouwen en daarvan genieten. Ze voelde zich ongelukkig en geteisterd door eenzaamheid, onderneemt ze een poging tot zelfmoord. Wanneer ze wakker wordt, besluit Philippe haar naar een vriend in Arvieux te brengen. Daar zal Ambre geconfronteerd worden met haar littekens (zowel de fysieke als de mentale) en de vrienden van haar leven...
In het eerste hoofdstuk leer je het hoofdpersonage, Ambre, steeds beter kennen. Haar leven is alleen allesbehalve rozengeur en manenschijn: je wordt meteen geconfronteerd met haar zelfmoordpoging. Niet alleen wordt je er mee geconfronteerd, je komt ook te weten waarom ze daarvoor koos. Het is een heftig begin, maar dit heeft mij echt getriggerd om verder te lezen in het boek. Het maakte mij nieuwsgierig naar het verdere verloop van Ambre haar leven.
Niet alleen het eerste hoofdstuk heeft mij getriggerd om verder te lezen, maar ook de vlotte schrijfstijl. De zinnen zijn niet al te moeilijk, je hoeft er niet te veel bij na te denken (ze lijken in de verste verte niet op de periodische zinnen van Caesar). Dit zorgde ervoor dat het boek las als een trein. Ook de personages werden voldoende uitgediept: je kwam meer over hen te weten, maar enkel de noodzakelijke details. Daardoor werd het niet te druk en bleef het 'overzichtelijk', want er komen nogal wat personages aan bod in dit boek. Natuurlijk kom je wel alles te ween wat noodzakelijk is voor het verhaal. Niet meer en niet minder, net genoeg. Een sterkte van Mélissa Da Costa was daarnaast haar beeldende schrijfstijl: ze kon passages beschrijven alsof je er zelf bij zou staan. Samen aan het kampvuur betekende sfeer en gezelligheid die je tot in jouw leesstoel kon ervaren. Daar heb ik van genoten!
Het boek is niet opgedeeld in hoofdstukken, maar in ongeveer 10 grote delen. Het boek telt ruim 500 pagina's, wat betekent dat elk deel toch wel rond de vijftig pagina's telt. Dit is veel voor een hoofdstuk, maar omdat het zo vlot leest, kom je heel snel aan het einde van een deel. Soms vond ik de lengte van de deze delen wel vervelend, omdat ik dan soms genoodzaakt werd om in het midden van een bepaald deel te stoppen (wat ik liever niet doe).
Wat het boek zo mooi maakte, waren de verschillende thema's. Het ene wat meer gewaagd dan het andere. Zo kwam het thema 'vriendschap' heel duidelijk aan bod. Tijdens Ambre haar verblijf in het chalet, komt ze in contact met de andere seizoenswerkers. Ieder van hen draagt een zware rugzak met zich mee, ieder van hen heeft een zwaar verleden achter de rug en toch durven ze zich voor elkaar open te stellen. Ze leren elkaar te vertrouwen en elkaar te steunen. Ook voor Ambre is dit het geval. Ze komt zonder vertrouwen, met een geschaad zelfbeeld aan in het chalet en durft niemand in vertrouwen te nemen. Het gevolg is dat ze liegt, maar gelukkig durft ze na een tijdje haar hart open te stellen. Haar ijs breekt en hieruit ontstaan prachtige vriendschappen, vriendschappen voor het leven.
Daarnaast komen ook de thema's zelfmoord, homoseksualiteit (adhv luchtige passages die een lach op je gezicht toveren), liefde, loslaten van je verleden, zelfbeeld, zelfvertrouwen, geloof in anderen, steun,... in voor! En allemaal op een prachtige manier voorgesteld, maar toch realistisch.
Niet alleen heb ik prachtige scènes mogen lezen, ook werden er heel mooie uitspraken gedaan. Ik heb heel wat zinnen kunnen aanduiden, zelfs zinnen waaruit ik heb geleerd. Zinnen die je echt doen nadenken over het boek, over je eigen leven. 'Ik heb gedacht dat gelukkig zijn betekent dat je stabiliteit vind, dat je volmaakt geluk beleeft dat nooit wordt verstoord. [...] Uiteindelijk heb ik begrepen dat je er juist voor kiest om af te rekenen met het verleden, dat je mensen kwijtraakt en zo het risico loopt om nieuwe mensen te leren kennen.'
Ik ben ook heel blij dat ik alle mensen die actief hebben meegedaan aan de leesclub van 'Waar de zon de sneeuw raakt' een beetje heb mogen leren kennen. Het was heel fijn om perspectieven met elkaar uit te wisselen, het maakte mij gelukkig. Ik ben nog steeds zeer dankbaar dat ik werd uitgekozen om dit boek te lezen en vervolgens te recenseren, dankjewel @Hebban en @Marieke Scheers (onze coördinator)!
Ook bedankt aan Standaard Uitgeverij voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie