Barrøy en verder niks

Ik ben eigenlijk teleurgesteld in het vierde boek en slotstuk(?) van de Ingrid Barrøy-reeks. Hier had ik meer van verwacht. De vorige boeken hadden ook al hun ups en downs maar ik was hard betrokken bij de eilandbewoners en wou meer weten en meer lezen. Ook Ingrids verhaal met de gestrande rus Alexanders was een heel aangenaam verhaal om lezen in Witte Zee. Maar De Kinderen van Barrøy vertelt gewoon nauwelijks een verhaal, geeft weinig of niks van extra toevoeging aan Ingrids verhaal. In het 285 pagina’s tellend boek is er nauwelijks betrokkenheid van mezelf in het verhaal en straalt het boek ook heel weinig emotie uit. Pas in het derde hoofdstuk, bijna op het einde van het boek is er sprake van emoties.

Het is me nooit geheel duidelijk of de schrijver de afstandelijkheid in zijn schrijfstijl heel bewust hanteert (iets wat ik ook bij de vorige boeken op had gemerkt) om de afstandelijkheid van eilandbewoners te benadrukken of omdat dit gewoon zijn vertelwijze is. Het harde leven van het eiland en de vissersstiel met zijn nodige gevaren weet Jacobsen wel degelijk over te brengen in dit boek, zelfs de positieve kanten ervan. Maar telkens verbaast het me de manier waarop de personages met zoveel afstand worden beschreven, dat het bijna geen mensen lijken. De enige personages met ‘echte’ emoties zijn de kinderen, maar ook daar heb ik bedenkingen bij.

Ik vermoed dat dit het slotstuk is van de reeks hoewel het einde niet echt als een slot aanvoelt, dus zou het me niet verbazen dat er nog een deel komt. Geen idee, na dit boek, of ik geneigd ben dat dan ook te lezen maar mezelf kennende, ik hou niet van onafgewerkte verhalen, zal ik het wel lezen! (Mocht het er komen natuurlijk! Big if!)