Lezersrecensie
Een warm en krachtig pleidooi!
Waar zijn de wolken begint met excuses van de auteur waarin ze vertelt dat ze eigenlijk een boek zou schrijven maar dat het haar niet is gelukt. Ze kon enkel tijdens haar dagelijkse wandelingen met haar baby in een draagdoek, die enkel kan slapen als ze ermee op wandel gaat, in haat gsm notities maken, al wandelend. Die notities heeft ze in de mail met haar excuses toegevoegd… notities zonder leestekens, zonder hoofdletters en vol schrijffouten (die werden wel verbeterd!)
Uiteindelijk werden die notities (en excuses) gewoon in een boek gegoten en dat werd Waar zijn de wolken.
En het werd een prachtig relaas van de wandelingen die Suzanne deed, elke dag, met haar slapende zoon en over de ontmoetingen tijdens deze wandelingen en vooral de mijmeringen waarin ze oplossingen zoekt voor zelfzorg.
Enkele van de ontmoetingen zijn meneer Bergmans, de bijna honderdjarige die cacti verzamelt en een beetje vergeetachtig wordt, de vrouw met de husky met twee verschillende kleur ogen en een omgevallen berk, die de warme zomer niet meer leek aan te kunnen.
Maar Suzanne vertelt ook over ontmoetingen met artsen, lactatie experten, therapeuten en een waarzegger…
Uiteindelijk blijkt niet dat ze nood heeft aan zelfzorg maar aan iemand die voor haar zorgt, die zich om haar bekommert en inziet dat moederschap niet altijd van een leien dakje loopt! Fuck zelfzorg!
In een krachtig pleidooi maakt Suzanne ons duidelijk dat niet iedereen nood heeft aan iemand die haar vertelt hoe het moet en hoe ze het zou moeten doen, maar iemand die haar vastneemt en steunt. Het is mooi te zien hoe zij in weinig woorden haar lezers raken kan!
Maar ook humor schuwt Suzanne niet in dit boek. Als zij de verschillen in taal tussen Nederlanders en Belgen/Vlamingen verwoordt dan zit je zo met de glimlach te lezen en weet je gewoon dat dit een eeuwige spraakverwarring zal veroorzaken.
Het is heerlijk om lezen hoe banaliteiten zoals een omvallende boom, een dagelijkse wandeling en ontmoetingen met onbekenden zo impactvol kunnen zijn voor zowel schrijfster als voor lezer! Dit boek was in elk geval een verrassing voor me!
Uiteindelijk werden die notities (en excuses) gewoon in een boek gegoten en dat werd Waar zijn de wolken.
En het werd een prachtig relaas van de wandelingen die Suzanne deed, elke dag, met haar slapende zoon en over de ontmoetingen tijdens deze wandelingen en vooral de mijmeringen waarin ze oplossingen zoekt voor zelfzorg.
Enkele van de ontmoetingen zijn meneer Bergmans, de bijna honderdjarige die cacti verzamelt en een beetje vergeetachtig wordt, de vrouw met de husky met twee verschillende kleur ogen en een omgevallen berk, die de warme zomer niet meer leek aan te kunnen.
Maar Suzanne vertelt ook over ontmoetingen met artsen, lactatie experten, therapeuten en een waarzegger…
Uiteindelijk blijkt niet dat ze nood heeft aan zelfzorg maar aan iemand die voor haar zorgt, die zich om haar bekommert en inziet dat moederschap niet altijd van een leien dakje loopt! Fuck zelfzorg!
In een krachtig pleidooi maakt Suzanne ons duidelijk dat niet iedereen nood heeft aan iemand die haar vertelt hoe het moet en hoe ze het zou moeten doen, maar iemand die haar vastneemt en steunt. Het is mooi te zien hoe zij in weinig woorden haar lezers raken kan!
Maar ook humor schuwt Suzanne niet in dit boek. Als zij de verschillen in taal tussen Nederlanders en Belgen/Vlamingen verwoordt dan zit je zo met de glimlach te lezen en weet je gewoon dat dit een eeuwige spraakverwarring zal veroorzaken.
Het is heerlijk om lezen hoe banaliteiten zoals een omvallende boom, een dagelijkse wandeling en ontmoetingen met onbekenden zo impactvol kunnen zijn voor zowel schrijfster als voor lezer! Dit boek was in elk geval een verrassing voor me!
1
Reageer op deze recensie