Zoals het leven komt – Michelle Visser

Michelle Visser heeft een eenvoudige fijne schrijfstijl die makkelijk leest, maar mij een enkele keer iets te eenvoudig is, waardoor ik de aandacht zo nu en dan dreig te verliezen. Even doorlezen en ik zat toch echt in het verhaal. Fijn geschreven; de personages worden goed neergezet en Michelle Visser neemt je helemaal mee in de tijd.

Emoties als verdriet, wanhoop, boosheid of juist machteloosheid: ze komen allemaal aan de orde. Je voelt ze als lezer zelf ook intens bij de diverse karakters van de personages waar we kennis mee maken in deze roman.

Daar waar veel oorlogsromans stoppen, gaat Michelle Visser in deze roman door. Ze weet haar lezer te raken met een voor mij nog enigszins onbekende historie: de na-oorlogse emigraties. Heel interessant en boeiend beschrijft ze hoe de lange tocht naar toekomstig vermeend geluk voor veel emigranten is verlopen. Dat het niet voor iedereen rozengeur en maneschijn bleek, is soms even slikken maar de harde werkelijkheid.

Als afsluiter een persoonlijk nawoord door de auteur; doorgaans lees ik deze en neem ik ze aan voor wat ze waard zijn. Het voelde deze keer echter als een waardevol laatste hoofdstuk waarmee deze historische roman mooi werd afgesloten. Alles viel op zijn plaats, de cirkel was rond.

Niet alleen de diverse bronnen die Visser heeft geraadpleegd komen hier aan bod, maar vooral een prachtig gesprek met haar oma, die de ogenschijnlijk eenvoudige woorden met haar deelde; ‘Maar in die tijd was er niets, dus je verwachtte ook niets. Je nam het leven zoals het kwam, zo was dat toen’. Denk daar maar eens over na, in deze bizarre tijd van haast overweldigende welvaart, waarin we “overal maar iets van moeten vinden”…

Een verrassend mooie historische oorlogsroman die ons meevoert, maar verder gaat waar andere verhalen stoppen.