Koningsval

Mare offerde zichzelf op voor de vrijheid van anderen. Ze is overgeleverd aan de genadeloze troonopvolger Maven Calore, de broer van Tiberias (Cal) waar Mare steeds meer gevoelens voor koesterde. De gelijkenis en de verschillen tussen de broers worden haar steeds duidelijker, terwijl de Scharlaken Garde haar probeert terug te krijgen. Maar daarvoor moet een oorlog ontketend worden met onvoorziene gevolgen.

Iets waar ik normaal tegen op kijk, viel deze keer wel mee: perspectiefwisselingen. Ik had namelijk het gevoel dat het verhaal heel erg langzaam opgang kwam. De referenties naar gebeurtenissen uit de voorgaande delen waren wel handig, aangezien het ruim een jaar geleden was dat ik deel twee had gelezen. Maar de periode waarin Mare gevangen wordt gehouden bij Maven in het kasteel vond ik veruit traag en hier en daar ook wel saai. Op een gegeven moment gebeurt er gelukkig wat meer, de spanning wordt opgebouwd en de perspectiefwisselingen zorgen ervoor dat je informatie van de Scharlaken Garde krijgt en de spanning wat hoger wordt. Maar toch duurde het naar mijn idee erg lang voordat er echt actie in het verhaal kwam. Er werd namelijk veel meer tijd gestoken in de manier waarop Mare gevangen werd gehouden, waar ze allemaal mee naar toe werd genomen, hoe ze zich daarbij voelde en wat het met haar zelf deed. In het begin vond ik dat wel interessant, maar op een gegeven moment leek het steeds meer herhaling te worden.

Maar op een gegeven moment wist het verhaal mij weer in zijn greep te krijgen en toen wist ik ook al weer waarom ik ‘Rode Koningin’ zo een goed boek vond; het verschil tussen Roden en Zilveren, de onderdrukking, de gelijkheid waarvoor gestreden wordt maar die nog lang niet in zicht komt. Mare blijft toch wel een personage waarmee ik me kan identificeren ook al leef ik in een ander soort wereld. Het feit dat ze op de een of andere manier is uitverkoren door Maven geeft dat cliché randje aan het boek, maar verder is Mare niet echt uitverkoren tot een hogere macht. Althans, nog niet. Want het blijkt namelijk later dat er dus veel meer nieuwbloedigen zijn, en dat er ook Roden zijn die een zelfde soort kracht bezitten als Mare. Het feit dat dit in het boek verwerkt was, vond ik wel fijn. In veel YA series is het hoofdpersonage uitverkoren en bezit hij/zij krachten die niemand anders heeft. Dat is in dit geval dus veel minder. Zij wordt uitgekozen door de eerste troonopvolger en de jongen die op dat moment de rol van koning op zich heeft genomen na de dood van hun vader en moeder. Dat brengt haar in een moeilijke positie, omdat de gelijkenissen bij de jongens ziet.

Door de gesprekken die Mare met Maven voerde, is er bij mij een soort sympathie ontwikkeld voor Maven. Want gaande het verhaal kom je er steeds meer achter dat hij in de war is, stukken van zijn verleden niet meer herinnert of de liefde voor een familielid niet meer voelt. Het feit dat hem dat is aangedaan, is wel een reden waardoor hij zo een verknipt persoon is geworden. Want de dingen die hij gedaan heeft zijn naar mijn mening echt onvergeeflijk. Maar ik snap op een of andere manier hoe het zo ver heeft kunnen komen. De Garde doet zijn best om Maven tegen te houden en Mare terug te krijgen, maar na maanden gevangenschap wordt het steeds moeilijk, ook geestelijk voor Mare. En om hun uiteindelijke doel te bereiken hebben ze bondgenoten nodig, maar hoe vindt je die als koning Maven er voor probeert te zorgen dat iedereen zich tegen hen keert?