Lezersrecensie
Een hartverwarmend verhaal, een ode aan onze viervoeters
“En nog steeds kan ik met verbazing naar haar kijken, dit wezen dat hier onmiskenbaar thuishoort, dat geval dat ondubbelzinnig haar plek inneemt en dat me heeft veranderd in iets waarvan ik niet had gedacht het ooit te zullen zijn: een hondenbezitter”.
Nick Duerden noemt zichzelf een kattenmens. Zijn dochters willen graag een hond, en als de kat er niet meer is, komt er een hond, Missy een pittige borderterriër met wie Nick een band opbouwt. Missy is niet alleen een leuke aanvulling binnen het gezin. Missy is een verbindende factor en zoals Nick zegt “een therapiehond”.
De auteur heeft gezondheidsproblemen waar al allerlei dokters naar gekeken hebben, zonder resultaat. Hij raakt meer geïsoleerd en sociale activiteiten slaat hij liever over. Missy “dwingt” hem de deur uit te gaan. Dagelijks komt hij in het park waar hij allerlei andere hondeneigenaren ontmoet.
“Een park kan bij tijd en wijle een vreemd intieme plek zijn, en ik ben nog steeds bezig de etiquette ervan onder de knie te krijgen. Dingen die buiten het park niet toegestaan zouden zijn, worden hier volledig geaccepteerd, en daarom ontstaan er de onwaarschijnlijkste vriendschappen”
Nick en Missy ontmoeten allerlei bijzondere mensen waaronder Pavlov (een Russische dissident met een klein hartje) met zijn hond Dog, Elizabeth, een lieve oudere dame, de actrice Olivia en de (altijd in het paars geklede) Agnes. Allemaal mensen met verschillende achtergronden, interesses en meningen, maar met een hond als gemene deler. Ze delen van alles met elkaar, van dagelijkse onderwerpen tot meer persoonlijke verhalen. Ze zien elkaar dagelijks en zijn vol zorg voor elkaar, maar hun relaties beperken zich tot de grenzen van het park.
Het verhaal van Lintang wordt uitvoerig beschreven. Zij wandelt met de drie dwergkezen van haar baas en als blijkt dat zij wordt uitgebuit komen de hondenbezitters gezamenlijk in actie. Gaat het lukken om haar omstandigheden te veranderen?
Naast de contacten met de andere hondenbezitters schrijft de auteur ook over zijn persoonlijke leven. Zijn verleden met katten, zijn gezin en zijn relatie die door zijn ziekte veranderd is. Hij en Elena zijn elkaar uit het oog verloren door alles wat er gebeurd is. Uiteindelijk zien ze af van relatietherapie, mede door hun trouwe viervoeter.
“Tijdens de wandelingen zigzagt de hond tussen ons door, de navelstreng die ons bij elkaar houdt, en we komen allemaal nat en modderig en moe thuis, maar ook vol nieuwe energie”.
In “Mensen die van honden houden, houden van mensen die van honden houden” beschrijft de auteur de kleine alledaagse, maar ook de meer ingrijpende verhalen van de hondeneigenaren in het park. Een weerspiegeling van de samenleving. Naast honden die niet luisteren, hondenpoep en hondengevechten zit het boek ook vol emoties, successen, mislukkingen en ook verdriet en verlies. De auteur weet de verschillende personages (zowel mens als dier) heel beeldend neer te zetten, waardoor ze gaan leven en je als lezer betrokken raakt bij hun persoonlijke situaties.
Het boek (ontleent aan waargebeurde verhalen) schiet heen en weer in de tijd, maar vormt toch een geheel De auteur laat de lezer ook meekijken in zijn eigen gedachtewereld en observaties (waarbij hij ook kritisch naar zichzelf durft te kijken) waardoor het verhaal meer diepgang krijgt. Zijn band met Missy is voelbaar tussen de regels en als Missy op een dag bijna verdrinkt blijkt hoe groot de liefde voor de hond is in dit gezin en hoe deze kleine viervoeter zonder het zelf te weten een positieve uitwerking heeft op meerdere fronten.
Het boek is vlot geschreven en zit vol humor
“Tupac (één van de honden) reageert met een yogahouding, de enige die hij kent: de neerwaartse hond”
Een hartverwarmend boek over verbinding, liefde, verlies, de kracht van vriendschap, maar ook een verhaal van het terugvinden van jezelf en van hoop.
Het boek bevat treffende illustraties en ook de cover is prachtig geïllustreerd, echter het hondje op de cover is geen Borderterriër
Ik wil Uitgeverij Amboanthos en het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.
Nick Duerden noemt zichzelf een kattenmens. Zijn dochters willen graag een hond, en als de kat er niet meer is, komt er een hond, Missy een pittige borderterriër met wie Nick een band opbouwt. Missy is niet alleen een leuke aanvulling binnen het gezin. Missy is een verbindende factor en zoals Nick zegt “een therapiehond”.
De auteur heeft gezondheidsproblemen waar al allerlei dokters naar gekeken hebben, zonder resultaat. Hij raakt meer geïsoleerd en sociale activiteiten slaat hij liever over. Missy “dwingt” hem de deur uit te gaan. Dagelijks komt hij in het park waar hij allerlei andere hondeneigenaren ontmoet.
“Een park kan bij tijd en wijle een vreemd intieme plek zijn, en ik ben nog steeds bezig de etiquette ervan onder de knie te krijgen. Dingen die buiten het park niet toegestaan zouden zijn, worden hier volledig geaccepteerd, en daarom ontstaan er de onwaarschijnlijkste vriendschappen”
Nick en Missy ontmoeten allerlei bijzondere mensen waaronder Pavlov (een Russische dissident met een klein hartje) met zijn hond Dog, Elizabeth, een lieve oudere dame, de actrice Olivia en de (altijd in het paars geklede) Agnes. Allemaal mensen met verschillende achtergronden, interesses en meningen, maar met een hond als gemene deler. Ze delen van alles met elkaar, van dagelijkse onderwerpen tot meer persoonlijke verhalen. Ze zien elkaar dagelijks en zijn vol zorg voor elkaar, maar hun relaties beperken zich tot de grenzen van het park.
Het verhaal van Lintang wordt uitvoerig beschreven. Zij wandelt met de drie dwergkezen van haar baas en als blijkt dat zij wordt uitgebuit komen de hondenbezitters gezamenlijk in actie. Gaat het lukken om haar omstandigheden te veranderen?
Naast de contacten met de andere hondenbezitters schrijft de auteur ook over zijn persoonlijke leven. Zijn verleden met katten, zijn gezin en zijn relatie die door zijn ziekte veranderd is. Hij en Elena zijn elkaar uit het oog verloren door alles wat er gebeurd is. Uiteindelijk zien ze af van relatietherapie, mede door hun trouwe viervoeter.
“Tijdens de wandelingen zigzagt de hond tussen ons door, de navelstreng die ons bij elkaar houdt, en we komen allemaal nat en modderig en moe thuis, maar ook vol nieuwe energie”.
In “Mensen die van honden houden, houden van mensen die van honden houden” beschrijft de auteur de kleine alledaagse, maar ook de meer ingrijpende verhalen van de hondeneigenaren in het park. Een weerspiegeling van de samenleving. Naast honden die niet luisteren, hondenpoep en hondengevechten zit het boek ook vol emoties, successen, mislukkingen en ook verdriet en verlies. De auteur weet de verschillende personages (zowel mens als dier) heel beeldend neer te zetten, waardoor ze gaan leven en je als lezer betrokken raakt bij hun persoonlijke situaties.
Het boek (ontleent aan waargebeurde verhalen) schiet heen en weer in de tijd, maar vormt toch een geheel De auteur laat de lezer ook meekijken in zijn eigen gedachtewereld en observaties (waarbij hij ook kritisch naar zichzelf durft te kijken) waardoor het verhaal meer diepgang krijgt. Zijn band met Missy is voelbaar tussen de regels en als Missy op een dag bijna verdrinkt blijkt hoe groot de liefde voor de hond is in dit gezin en hoe deze kleine viervoeter zonder het zelf te weten een positieve uitwerking heeft op meerdere fronten.
Het boek is vlot geschreven en zit vol humor
“Tupac (één van de honden) reageert met een yogahouding, de enige die hij kent: de neerwaartse hond”
Een hartverwarmend boek over verbinding, liefde, verlies, de kracht van vriendschap, maar ook een verhaal van het terugvinden van jezelf en van hoop.
Het boek bevat treffende illustraties en ook de cover is prachtig geïllustreerd, echter het hondje op de cover is geen Borderterriër
Ik wil Uitgeverij Amboanthos en het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
