Leest als een trein

Na het dichtslaan van het eerste deel, Zomerster, bleef ik achter met een warm en blij gevoel. Ik wist dat ik het tweede deel ook moest ook gaan lezen. Deze maand was het eindelijk tijd om te beginnen in het tweede deel.
Het begin voelde helaas voor mij wel wat warrig. Het was alsof ik halverwege in het verhaal ingestapt was en de inleiding gemist had. Hier baalde ik even heel erg van! Gelukkig bleef ik door lezen want het werd al snel weer als van oud.
Door de fijne, vlotte en beeldende schrijfstijl van Wendy Louise waande ik mij op Lanzarote. Ik ben er zelf nog nooit geweest en toch voelt het alsof ik het eiland al helemaal ken.

Net zoals in het eerste deel weet Wendy Louise mij weer te raken met de realistische manier van schrijven. Eigenlijk zijn de gebeurtenissen in dit verhaal vergelijkbaar met het eerdere deel, maar dan wel in een geheel nieuw jasje. De wedstrijd is een leuk element in het verhaal waar je tijdens het lezen echt naar toe leeft.

Daarnaast vond ik het erg leuk om weer de oude bekende Johnny tegen te komen in het boek. Waar je in het vorige deel een bepaalde mening over hem had gevormd vertelt hij in dit boek iets meer zijn kant van het verhaal. Wat ik echt een goede toevoeging vond aan het boek.
Ondanks onze ongelukkige start tussen dit boek en mij heb ik onwijs genoten van dit boek. Ik heb de boeken van Wendy Louise in mijn hart gesloten en kijk uit naar het derde deel van de seizoenenserie, Lentezon, die in april uit komt. Ik ben benieuwd waar we dan naar toe gaan en wat de personages dan mee maken. Marlou, Mandy, Moises, Tess en Johnny waren een fijn gezelschap hopelijk zien we ze nog eens terug in het derde deel!

(recensie verscheen ook op www.maartjeleest.nl)