Het kwartje viel laat, maar hij viel

Na het lezen van de eerste twee delen vond ik de meeste online recensies toch nogal overdreven. Toch moet ik na het lezen van De Ontdekker met terugwerkende kracht toegeven dat dit allemaal uiterst bijzonder is. Er zitten best wat taaie stukken in het geheel, maar zelden heb ik zoveel voldoening gevoeld toen ik een boek dichtsloeg.

Op rationeel niveau kon ik heel erg genieten, ook van de eerste twee boeken. Toch duurde het tot halverwege het derde deel voordat ik ook een emotionele connectie voelde. Die kwam voor mij uit het niets, maar trof me zwaar en de tweede helft van De Ontdekker heb ik met veel ontroering gelezen. Alle puzzelstukjes vielen opeens op hun plek en het stelde me in staat om ook de eerste twee delen vanuit een ander licht te bezien.

Sowieso vind ik het enorm prikkelend hoe Kjaerstad al die dubbele, driedubbele, vierdubbele dwarsverbanden legt die telkens weer terugkomen en die heel erg uitnodigen om op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Ik denk ook dat dat laatste ongemerkt toch best wel wat invloed op me heeft gehad, al was het maar om alle kunstuitingen die langskomen en mijn interesse hebben gewekt. Daarover lees je meer in de leessoundtrack (https://boekuitroepteken.nl/2020/09/24/jan-kjaerstad-jonas-wergeland-trilogie-soundtrack/).

Het kwartje viel een beetje laat, maar hij viel uiteindelijk wel. Ik maakte een videorecensie (https://boekuitroepteken.nl/2020/09/24/videorecensie-jonas-wergeland-trilogie/) over de hele trilogie. Ik heb geprobeerd het verhaal zelf zoveel mogelijk te mijden, want ik denk echt dat deze boeken het het beste doen als je er zonder enige voorkennis aan begint.