Geschiedenis was nog nooit zo leuk

Van de boeken die ik dit jaar heb gelezen was dit misschien niet het boek met de grootste emotionele impact of het boek dat me het meest aansprak qua interessante ideeën. Het was wel de leukste. Wat heb ik enorm gelachen en wat bleek dit een enorme pageturner te zijn.

Ik heb eigenlijk helemaal niets met geschiedenis. Vond het op de middelbare school ook altijd een erg vervelend vak (daar moet ik wel bij vermelden dat dat eigenlijk voor alle vakken gold). Dat gezever over al die oude koningen en hun doen en laten, het zal allemaal wel. De commentaren dat dit boek onleesbaar zou zijn en mijn desinteresse voor het onderwerp schiepen niet echt hoge verwachtingen. Toch, vooral door de podcast Boeken FM, waar iedereen deze trilogie de constante tijd ophemelt, werd ik toch nieuwsgierig. Een weekje vakantie leek de uitgelezen mogelijkheid om me eens aan dit eerste deel te wagen.

Allereerst: wat een enorme krachttoer van Mantel is dit zeg. Bewonderenswaardig de kennis die ze heeft van het onderwerp en hoe ze die kennis in mooie zinnen en vol leuke grapjes weet over te brengen. Het is bizar hoe ik als verwende milennial direct de wereld van Thomas Cromwell ingezogen werd. Een tijd waarin ziektes om zich heen sloegen, waar de spanning te snijden is als het gaat om religie en of je wel op de juiste manier het christendom belijdt en waar allerhande uitingen van geweld aan de orde van de dag zijn. Ik was voor een paar dagen echt onderdeel van die periode.

Daarnaast is Thomas Cromwell een heerlijk hoofdpersonage. Zijn geschiedenis zorgt er direct al voor dat je hem sympathiek vindt, maar vooral zijn slimheid en sluwheid maakten mij tot een groot liefhebber. Keer op keer is hij zijn tegenstanders te slim af en zijn bijdehante opmerkingen zijn schitterend. Echter is het vooral Cromwells commentaar op de gebeurtenissen die dit boek zo ontzettend grappig maakt. Zo vaak heb ik (hardop) moeten lachen om Cromwells droge opmerkingen die elkaar in rap tempo opvolgen.

En dan is er nog het politieke schaakspel. Als een heuse Joop van Tellingen legt Mantel al het gekonkel vast. Het is allemaal heel erg soapy, heel erg sappig en ik wilde dat het nooit ophield. Geschiedenis was nog nooit zo leuk. Het deed me eigenlijk best wel denken aan Game of Thrones, maar dan zonder draken, met nog veel meer politieke haat en nijd en nog veel beter geschreven.

Over dat laatste, ik vond het verhaal eigenlijk heel erg goed leesbaar. Ik heb me in ieder geval totaal niet gestoord aan aspecten die hier en op andere sites bekritiseerd werden. Tuurlijk, ik heb ook wel een paar keer even moeten opzoeken wie een bepaalde jongeman ook alweer was die opeens weer opduikt in het verhaal na een aantal hoofdstukken van het toneel te zijn verdwenen, maar dat vond ik helemaal niet erg. De moeite die je af en toe moet doen om het verhaal goed te kunnen blijven volgen betaalt zich wat mij betreft dubbel en dwars uit.

Ik vond het een geweldige leeservaring en ik heb echt enorm veel zin in de overige twee delen. Mantel heeft het voor elkaar gekregen dat ik opeens enorm veel interesse heb voor dit deel van de Engelse/Europese geschiedenis. De dikte van de boeken en de vele personages die opgevoerd worden maken het wel tot een intensieve leeservaring dus ik wil eerst even wat anders lezen, maar ik ga er toch wel voor om de andere twee delen dit jaar nog uit te lezen. Als ik de mensen van Boeken FM mag geloven staat me nog heel wat moois te wachten.