Alles kan bij Murakami

Ik zal nooit een groot fan worden van Murakami, maar ik vind de meeste van zijn boeken wel plezierig om te lezen. Ik vond dat het toch ook wel eens tijd werd voor deze klassieker van Murakami, ook omdat mijn vrienden het allemaal de beste van hem vinden.

De Opwindvogelkronieken vond ik zelf nog wel iets beter, maar ik snap meteen waarom er zoveel liefhebbers zijn voor dit boek. Boeiende personages, een intrigerend mysterie, verschillende verhaallijnen die gaandeweg steeds dichter bij elkaar komen en een vleugje humor (de prostituee die Hegel citeert tijdens de seks haha) maken dit tot een erg onderhoudende roman.

Ik ben vooral onder de indruk van de veelzijdigheid van de roman. Alles lijkt te kunnen in de wereld van Murakami, van het stellen van existentiële vragen tot de meest magische gebeurtenissen en van rustige passages waarin niet zoveel gebeurt tot best wel gore, gewelddadige beschrijvingen.

Toch heb ik hier ook weer dezelfde problemen met de vertelstijl van Murakami. Ik ben groot aanhanger van het adagium 'show, don't tell' en de stijl van Murakami vind ik vaak veel te uitleggerig. Die dichtgetimmerde, beschrijvende stijl waarin nauwelijks ruimte is voor de lezer om zelf te interpreteren, denken en voelen, tja, ik kan er gewoon niet zoveel mee. Verder is het verhaal heel erg gefocust op de gebeurtenissen, terwijl ik juist de psychologie van de personages veel interessanter vind.

Dit was geloof ik mijn zesde Murakami en ik moet wederom concluderen dat het gewoon niet helemaal mijn ding is, maar ook dat er iets in zijn romans zit dat er toch voor zorgt dat ik eens in de zoveel tijd weer behoefte heb aan het ontdekken van meer van zijn boeken.

Op mijn blog vind je ook een artikel over de muziek die me heeft vergezeld bij het lezen van dit boek.
https://boekuitroepteken.nl/2020/08/17/haruki-murakami-kafka-on-the-shore-ost/