Dankzij humor toch niet treurig.

Pfoeoe, mooi boek! Ontroerend, liefdevol, verdrietig maar toch met humor.
Het gebeurt me niet snel bij een boek maar nu lagen de traantjes af en toe op de loer. Een van de mooiste passages is wel als Hazel zichzelf vergelijkt met een granaat.
‘Ik ben net, net… Ik ben net een granaat, mam. Ik ben een granaat en er komt een moment dat ik ontplof en ik wil het aantal slachtoffers graag tot een minimum beperken.’

Hazel en Augustus zijn geloofwaardig, het zijn echte pubers, ze zijn alleen ziek. Ze blijven er zelf vrij nuchter onder, nemen het leven zoals het is, inclusief de weeffouten.
Zeker geen eenvoudig boek, het taalgebruik is soms poëtisch, er zijn veel literaire verwijzingen ( oa naar Shakespeare)en de gesprekken gaan vaak heel diep. Over vriendschap en liefde, geloof, en leven na de dood.

Schreef het bovenstaande ruim 2 jaar geleden. Ik las het boek al lang voor de film, daarna is het teveel uitgekauwd naar mijn zin....