Recensie Steen van geduld

Een Afghaanse vrouw waakt bij haar comateuze echtgenoot en kijkt daarbij terug op een leven vol vernederingen. Ze vertelt haar roerloze man, die ze eigenlijk nauwelijks kent, over haar twijfels, zorgen, verlangens, frustraties en geheimen en gaat daarbij steeds verder.
Het decor is één enkele kale kamer waar de man ligt. Er komen bezoekers, de vrouw gaat af en toe weg en je hoort geluiden van onduidelijke gevechten op de achtergrond. Het zou zich bij wijze van spreken op een toneel af kunnen spelen.

Rahimi heeft een sober taalgebruik met eenvoudige maar veelzeggende zinnen. Ik las in een interview dat dit het eerste boek is wat hij in het Frans schreef en dat dit hem in staat stelde om over zulke intieme gedachten en gevoelens te schrijven. Dat had hij in zijn eigen taal nooit gekund.

De steen van geduld is in dit boek de man. Het is een Afghaanse traditie ‘zo’n steen die je voor je neerlegt….waartegen je je kunt beklagen over al je ellende, je verdriet, je pijn, je ongeluk… waaraan je alles toevertrouwt wat je op je hart hebt en niemand durft te vertellen… je praat en praat ertegen. En de steen hoort je aan, hij zuigt al je woorden en geheimen in zich op, totdat hij op een dag uit elkaar spat. En op die dag ben je bevrijd van al je verdriet, al je pijn…’

Een lezenswaardig boek met mooie verhalen maar wat toch soms lastig te lezen was omdat tradities, symbolen en vergelijkingen die beschreven worden, bijv. de pauwenveer, mij onbekend waren. En omdat het zo beknopt is geschreven, moest ik me goed concentreren om het verhaal goed te volgen.