Recensie Zaterdag

Midden in de nacht wordt neurochirurg Henry Perowne wakker . Het is zaterdag 15 februari 2003, geen gewone zaterdag maar de dag waarop over de hele wereld geprotesteerd wordt tegen de voorgenomen Irakoorlog van Bush en Blair. Dit protest speelt zowel inhoudelijk als feitelijk een belangrijke rol in het verhaal.
Maar ook voor Henry, zijn vrouw, zijn kinderen en schoonvader wordt het geen doorsnee zaterdag. De aanrijding die Henry ’s ochtends heeft, op weg naar een squashwedstrijd, leidt tot een onverwachte en ongewenste indringer in zijn huis.

Het hele verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van Henry. Hij beschrijft bijna van minuut tot minuut alle gebeurtenissen van de dag maar er zijn ook mooie terugblikken over het begin van zijn relatie met Rosalind, zijn vrouw. Ook denkt hij met veel liefde over zijn dochter Daisy en zijn zoon Theo. Daisy zal die zaterdag terugkomen van een aantal maanden Parijs met de drukproef van haar eerste dichtbundel. Zij heeft de literaire opvoeding van haar vader ter hand genomen waar hij overigens niet altijd enthousiast over is.
“Tot nu toe hebben Daisy’s leeslijsten hem ervan overtuigd dat romans menselijk te zeer tekortschieten, te veel uitweiden en te ongericht te werk gaan om ongecompliceerde verwondering te wekken over de grootsheid van het menselijk vernuft, van het onmogelijke dat met oogverblindend resultaat is verricht. Misschien bezit alleen muziek een dergelijke zuiverheid”.
Hij is inderdaad meer een muziekliefhebber: Bach, Mozart, Schubert en jazz: Evans, Coltrane, Davis. Muziek die hij ook in de operatiekamer draait, muziek zoals zijn zoon Theo beoefent in een bluesband.

Een mooi en bij vlagen ook spannend verhaal. Knap vind ik dat de minutieuze beschrijving van alles wat Henry doet en denkt, toch bijna altijd boeiend blijft. Ik had zelfs de neiging om zijn recept van bouillabaisse te gaan noteren. Het leek me heerlijk!