Boek met een moraal

Sarah Lachapelle woont bij haar opa Henri, samen trainen ze elke dag met haar paard Boo. Maar als opa Henri naar het ziekenhuis moet, staat ze er alleen voor en niet iedereen in haar omgeving heeft het goed met haar voor.
Juriste Natascha is gespecialiseerd in jeugdrecht. Ze komt in contact met Sarah en ontfermd zich over haar, maar de gevolgen zijn nogal ingrijpend.

Jojo Moyes weet de karakters van de hoofdpersonen goed en uitgebreid te beschrijven, maar het is soms net iets te veel waardoor de vaart uit het verhaal gaat en het de lezer kan irriteren. Over de helft van het dikke boek komt er ineens vaart in het verhaal. Er zit dan actie en ontwikkeling in, waarbij de geloofwaardigheid af en toe op het randje is.

Maar het verhaal is een soort sprookje, zoals Moyes die prachtig neer kan zetten, met een lach en een traan en een realistisch einde wat een goed gevoel achterlaat.

De realiteit klinkt door in het verhaal, vooroordelen, de problemen rondom jeugdzorg waardoor kinderen tussen de wal en het schip kunnen komen, (relatie) problemen door niet luisteren, maar ook problemen maken door niet te praten.
Het nawoord maakt ook veel duidelijk. Over de 'stads-maneges' die nog steeds bestaan, waar kinderen naar toe kunnen om even aan de hectiek van het stadse leven te kunnen ontsnappen en mogelijk zo op het rechte pad blijven.