Verslavende roman die leest als een soap

De Duitse schrijfster Carmen Korn (1952) liet zich voor haar trilogie inspireren door verhalen van haar familie over het leven in Duitsland vanaf begin 20e eeuw. Daarnaast deed ze veel onderzoek om haar verhalen kloppend te krijgen.

In “Dochters van de nieuwe tijd” draait het om de levens van vier jonge vrouwen, hun familie en kennissen. Henny en Käthe die samen beginnen aan een opleiding voor vroedvrouw, de ouderloze Lina die zich geroepen voelt om te zorgen voor haar dromerige broertje Lud en de rijke verwende Ida die moet trouwen met een jonge bankier vanwege leningen die haar vader heeft afgesloten.

Het is een boek dat de levens volgt van deze Duitse burgers over een periode van dertig jaar. Het start wanneer de jonge vrouwen rond de twintig zijn. De Grote oorlog is net achter de rug en ze proberen hun leven op te bouwen. Werk, liefde, huwelijk, kinderen, rouw, alles komt langs. De hoofdstukken zijn onderverdeeld in tijdvakken die soms met een half jaar verspringen en soms met jaren. Binnen de hoofdstukken veranderen constant de perspectieven tussen de vele personages die aanwezig zijn in het boek. Want het draait niet enkel om de vier jonge vrouwen waarbij een vriendinnenband ontstaat, maar ook hun werkgevers, hun ouders, vrienden en zelfs een pensionhoudster speelt een rol. Het gevolg is wel dat de personages oppervlakkig blijven er is gewoon geen tijd om ze voldoende uit te diepen en als lezer is het heel moeilijk in te leven in deze mensen.

De schrijfster maakt ook veelvuldig gebruik van beschrijvingen van routes die de personages lopen in Hamburg. Het is te veel. De vele Duitse benamingen halen ook de vaart uit het verhaal. Pas aan het einde van het boek is een plattegrond van de stad te vinden, wat de vele routes mogelijk verklaart, maar met minder was het prettiger geweest om te lezen. Het is een teveel aan personages, een teveel aan perspectiefwisseling, teveel straatnamen en teveel benoemde gebouwen. Ook het aantal thema’s is groot, maar dat grenst aan het realisme, want het zijn gebeurtenissen van alledag.

Ook de periode van de tweede wereldoorlog is verwerkt in het boek, waarbij we door de ogen van gewone Duitse burgers meekijken naar de oorlog. Eerst de onrustige politiek periodes, communisme en nationalisme, daarna de oorlog. De bombardementen van Hamburg, de schuilkelders en de voedselschaarste.

Vanaf het begin is het wennen om in het boek te komen. Pas over de helft blijkt het echter een verslavend verhaal te zijn. Het is een soap door alles wat er gebeurt en wanneer je je dat als lezer realiseert, gaat het lezen beter. Op de een of andere manier raakt je toch betrokken bij de personages en wil je weten hoe het ze vergaat.

Dochters van een nieuwe tijd is een verslavende roman die leest als een soap, waarbij je als lezer in vogelvlucht door de tijd reist en meeleeft met Duitse burgers in politiek onrustige tijden en door de oorlog heen. Ook al kost het even moeite om in het boek te raken, als lezer wil je toch meer. Op naar deel twee!