Zeiltocht met een subtiele spanning

In Noorderlicht vertelt Noor over haar belevenissen tijdens een zeiltocht langs de Noorse fjorden. Ze is daar met een missie: iemand moet dood. Zij en drie anderen, die ze kent via een online literair forum, willen onderzoeken wat het verschil is tussen je schuldig voelen en schuldig zijn. Voel je je schuldig als je iets doet waar je vooraf goed over nagedacht hebt? Kun je een daad als moord vooraf volledig overzien, of komen er elementen bij kijken die je niet had verwacht? Deze vragen en meer psychologische overwegingen komen aanbod in Noorderlicht. Terwijl het reisgezelschap opzoek gaat naar walvissen en het noorderlicht, gaan Noor, Frode, Magnus en Katja ook opzoek naar een slachtoffer.

Het psychologische aspect in deze ‘omgekeerde’ thriller vind ik heel prettig en van mij had het zelf zelfs iets dieper gemogen. De personages blijven namelijk enigszins aan de oppervlakte. Omdat er veel passagiers op het schip meevaren, lukt het niet om iedereen goed te leren kennen. De reis duurt maar een week, en dat merk je in de opbouw van het boek. Er is weinig tijd om echt de diepte in te gaan, want er gebeurt zoveel als je op een zeilschip de Noorse kou trotseert.

Ik ben iemand die het fijn vind om meerdere boeken tegelijk te lezen, maar dat was met dit boek geen goed idee. Door het grote aantal personages raakte ik al snel de draad een beetje kwijt. Gelukkig staat er voorin het boek een namenlijstje, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Mijn advies als je dit boek wilt lezen: plan een vrij weekend en lees het achter elkaar uit. Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken en is met korte zinnen en duidelijke bewoording geschreven, dus je leest het gemakkelijk weg. Zoals iemand denkt en ervaart, zoals iemand een verhaal zou vertellen aan een ander, zo is dit boek geschreven. Heel toegankelijk. Mariska Overman toont dat duidelijke bewoording ook prachtige zinnen op kan leveren. ‘Zeewater spatte langs de boeg, de wind tilde de druppels verder, ze vlogen langs me heen.’ Of ‘Kijken door een verrekijker maakt de wereld groot en klein tegelijk.’ De informatiestroom is eveneens soepel, je krijgt de informatie aangereikt op het moment dat je iets weten moet. Soms komt iets meerdere keren terug, zoals de zin ‘Onderschat de kracht van iets kleins niet.’ Dat het terugkeert, is niet zonder reden.

Als ik naar de cover kijk, herken ik veel van het verhaal. De groen/blauwe kleuren brengen je dichterbij, maar houden je eveneens op een ietwat kille manier op afstand. De huisjes trekken de aandacht, staan keurig op een rijtje alsof ze elkaar steunen maar zijn toch gesloten en zelfstandig. Zo zijn de vier hoofdfiguren die een moord willen plegen ook. Ze delen een plan, kennen elkaar al twee jaar, maar staan toch alleen in wat ze gaan doen. Ze hebben ieder hun eigen verhaal, maar wat dat is daar kom je enkel achter als je langzaam het vertrouwen wint en binnen mag komen. Verwacht geen hartkloppingen en renscènes (in Noorwegen ligt immers een dikke laag sneeuw en ijs waar niet op te rennen valt), maar een subtiele spanning die constant sluimert. Dit verhaal heeft mijn verwachtingen waargemaakt én verrast.

Bij deze wil ik uitgeverij De Crime Compagnie bedanken voor het Hebban-leesclub exemplaar dat ik mocht ontvangen.