Als een rilling langs je ruggengraat

Hilde Pinnoo schreef eerder al dichtbundels. Dit is haar debuutroman en het is er meteen een die kan meetellen.
De proloog is een gedicht met een dramatische inslag, waarmee onmiddellijk de toon is gezet.
Verteller van het verhaal is Midas, die als vierjarig jongetje uit Bulgarije werd geadopteerd door een Vlaams koppel. Enkele jaren later kwam er een Bulgaars adoptiefzusje, Lana, bij in het warme nest van de familie Vurinx. Met zijn zusje had Midas van bij de kennismaking een bijzondere band. Als klein bang meisje kwam zij aan op het vliegveld, Midas werd haar steun en toeverlaat.
Midas heeft een bijzondere gave. Hij heeft een moedervlek op zijn schouderblad en voelt daardoor via zijn rug de stemmingen van de mensen om hen heen feilloos aan. Zijn hypersensoradiale cortex is zowel een vloek als een zegen. Doorheen het hele verhaal komt de lezer te weten hoe belangrijk deze gave steeds geweest is en welk impact ze heeft gehad op Midas' leven.
Het verhaal zelf is opgedeeld in kleinere hoofdstukken die bijdragen tot een vlotte leesbaarheid.
Na een eerder toevallige ontmoeting met zijn nichtje Tonka op de begraafplaats waar hij “putjesmaker” is, besluit hij dat het tijd is om de hele waarheid van zich af te schrijven. Midas richt zijn verhaal in dagboekvorm aan Tonka, in wiens leven hij tot nu toe nooit een rol heeft mogen spelen.
Hij vermeldt nauwgezet het aantal jaren, maanden en dagen “na de feiten”. Hiermee weet je als lezer dat er ooit iets ernstigs gebeurd is, wat nog altijd als een zware last op Midas' schouders rust.

Pinnoo doorspekt het verhaal met mooie beschrijvingen en taalwendingen. Haar dichtkunst is mooi verweven.
Bvb. : “...een pijnscheut vlijmt door zijn teen, een oranje plas gulpt over het tafelblad,...”
“Kleine spinnenpootjes van nieuwsgierigheid kriebelden in mijn nek.”
“Het debiet van een najaarsbui met het uithoudingsvermogen van een motregendag.”

Midas laat een onuitwisbare indruk achter en loopt als een rilling langs je ruggengraat...